Σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται «πολιτισμένη», κάποιος άνθρωπος –αν μπορεί να λέγεται έτσι– αποφάσισε ότι τέσσερις νεογέννητες ψυχές δεν άξιζαν ούτε μια ευκαιρία στη ζωή. Τις έβαλε σε ένα χαρτοκιβώτιο, υγρές, ανήμπορες, χωρίς τη μητέρα τους. Και τις πέταξε. Σαν να ήταν απόβλητα. Σαν να μην άξιζαν τίποτα.

Τα τέσσερα αυτά κουταβάκια δεν πρόλαβαν καν να ζήσουν. Δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δουν τον ήλιο, να νιώσουν αγάπη, να γλείψουν το χέρι ενός ανθρώπου που δεν κρατά μαχαίρι αλλά προσφέρει χάδι. Πέθαναν μόνα, παγωμένα και τρομαγμένα, μέσα σε ένα βρώμικο χαρτοκούτι στο Μεγάλο Σκλαβενίτη

Και το χειρότερο; Αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ένα ακόμη έγκλημα μέσα σε μια αλυσίδα βαρβαρότητας που κάποιοι επιλέγουν να μην βλέπουν. Όσο η αδιαφορία κυριαρχεί, όσο οι αρμόδιοι δεν θεσπίζουν σοβαρές ποινές, όσο οι γειτονιές σιωπούν, τέτοιες εικόνες θα επαναλαμβάνονται.

Πώς μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος τη νύχτα, άνθρωπε; Πώς μπορείς να ζεις με το αίμα αυτών των πλασμάτων στα χέρια σου; Δεν είσαι μόνο απάνθρωπος – είσαι επικίνδυνος.

Αν κάποιος ξέρει ποιος το έκανε, ας μιλήσει. Ας μην σιωπούμε άλλο. Γιατί η σιωπή μας είναι συνενοχή. Και αυτές οι ψυχές αξίζουν δικαίωση. Όχι γιατί θα τις φέρει πίσω. Αλλά γιατί δεν πρέπει να υπάρξει επόμενο χαρτοκιβώτιο.

Νίκος Τζούμας