Η ζώνη της ελευθερίας μας ήταν όλα σχεδόν τα δυτικά Κοτρώνια. Απ’ τον Αη Νικόλα όπου φτιάχναμε, εκεί που ήταν το αλεξικέραυνο και του Αούα το κονάκι, μια σταλίτσα καντηλάκια χωρίς να ξέρουμε το γιατί, μέχρι κάτω στα δυο Πηγάδια που βγάζαμε άσκοπα νερό με το μαγκάνι. Φυσικά η αλάνα του Τσιλικούδη που πέρασε τα μύρια όσα με τις σκανταλιές μας και βόρεια, ως ψηλά στη Δεξαμενή που κρύβαμε, ανάμεσα στα βράχια, τον βαρύ οπλισμό μας μη τυχόν και φανούν οι Αητριαδιώτες και τρέξουμε στα ταμπούρια μας για ν’ αρχίσουμε τον πετροπόλεμο.

Σπάνια ξεμακραίναμε απ’ τη γειτονιά μας, μόνο για λίγο καμιά φορά που παίζαμε ‘’τα βελάκια’’ σ’ όλο το χωριό, κι αυτό για να μας φτάνουν οι στριγκλιές των μανάδων μας όταν ήθελαν να μας μαντρώσουν στο σπίτι.

Δυο- τρεις φορές το χρόνο όμως, τ’ αποτολμούσαμε ν’ απομακρυνθούμε ένεκα της ανάγκης για ‘’σύγχρονο’’ οπλισμό. Τότε φτάναμε μέχρι τα Ξανέμια.

Ο δρόμος μας ήταν ευθεία απ’ τον Γιώργιακα ως το καντηλάκι του Πολύζου. Μετά στρίβαμε αριστερά και κάτω απ’ τον Αη Γιάννη στον Πύργο, τραβούσαμε ίσα ως τη θάλασσα. Καθ’ οδόν ψάχναμε τις διχάλες απ’ τα λιόδεντρα για καμιά φούρκα, ακακίες για τόξα και τα καλάμια του βάλτου της λίμνης για βέλη ή για να φτιάξουμε, με ζυμάρι κι εφημερίδες, αετούς που τους αμολούσαμε όποτε μας έκανε κέφι, συν την Καθαρά Δευτέρα.

Στα Ξανέμια ανταμώναμε συνήθως τα Ναουμάκια, γειτονόπουλα στα Κοτρώνια, που το’ χαν δίπορτο καθώς ο πατέρας τους γυρόφερνε σ’ αυτά τα μέρη και πολλές φορές τον ακολουθούσαν για ν’ αλμυρίσουν. Με τον μεγάλο μάλιστα, τον Απόστολο, είμαστε σχεδόν συνομήλικοι κι όταν παίζαμε μπάλα στο Τσιλικούδη τον θαύμαζα για τη σβελτάδα του. Βολίδα ο άτιμος…