Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος χωρίς το χαμόγελο του Γιάννη, χωρίς τη ζεστασιά της παρουσίας του στους δρόμους, στις καρδιές και τους φίλους του στην Σκιάθο. Πριν δύο ημέρες, οι φίλοι του, όσοι τον αγάπησαν και δεν τον ξέχασαν ούτε στιγμή, αντάμωσαν ξανά — αυτή τη φορά στο εκκλησάκι που έχει στηθεί προς τη μνήμη του στο σημείο που η μοίρα που το έκοψε το νήμα της ζωής στην Περιφερειακή Οδό στο ύψος του βενζινάδικου ΕΛΙΝ.

Η σιωπή έσπαγε μόνο από τα τρεμάμενα κεριά, τα γκάζια και τα ψιθυριστά λόγια προσευχής. Κάθε βλέμμα, κάθε άγγιγμα, κάθε δάκρυ μιλούσε για την απουσία του. Έναν χρόνο πριν, η μηχανή του Γιάννη και μια άτυχη στιγμή έκλεψαν τον Γιάννη από την οικογένειά του, από τους φίλους του, από τη ζωή που τόσο λάτρευε.

"Μας λείπει κάθε μέρα," είπε συγκινημένος ένας από τους πιο κοντινούς του φίλους. "Όμως σήμερα δεν ήρθαμε για να θρηνήσουμε, αλλά για να θυμηθούμε. Να του πούμε ότι είναι ακόμα μαζί μας, σε κάθε μας βήμα."

Μετά τη σύντομη συγκινητική συνάντηση αφήνοντας λουλούδια και γράμματα γεμάτα αγάπη, οι δεκάδες φίλοι του αποχώρησαν από το σημείο σιωπηλά με την υπόσχεση ότι ο Γιάννης δεν θα ξεχαστεί ποτέ και όσο υπάρχουν άνθρωποι που τον θυμούνται, θα συνεχίσει να ζει μέσα από τις αναμνήσεις και την αγάπη τους.

Ο ουρανός έμοιαζε να σκοτεινιάζει νωρίτερα εκείνο το απόγευμα. Μα για όλους όσους τον γνώρισαν, το φως του Γιάννη δεν θα σβήσει ποτέ και ποτέ οι φίλοι του να μην ξεχνούν πως ο Γιάννης θα μπορούσε να είχε σωθεί αν φορούσε το κράνος του

Ν.Τ