Στις 18 Οκτωβρίου του 1979 ο Οδυσσέας Ελύτης τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ για την Λογοτεχνία.
Η Σουηδική Ακαδημία, στην σχετική ανακοίνωση, την οποίαν εξέδωσε, τόνισε ότι επέλεξε τον μεγάλο Έλληνα ποιητή, από πλήθος άλλων άξιων λογοτεχνών, "για την ποίηση του, που με βάθρο την ελληνική παράδοση περιγράφει, με αισθητική δύναμη και υψηλή πνευματική διακριτικότητα, τον αγώνα του σύγχρονου Ανθρώπου για την ελευθερία και την δημιουργία".
Η Σουηδική Ακαδημία τόνιζε ακόμη ότι το κυριότερο έργο του Οδυσσέα Ελύτη -το "Άξιον Εστί"- αποτελεί ένα από τα ποιητικά αριστουργήματα του 20ου αιώνα. 

Ο Ελύτης γεννήθηκε το 1911, στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Το πραγματικό του όνομα είναι Οδυσσέας Αλεπουδέλης.
Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην συνέχεια μετέβη στην Γαλλία, όπου φοίτησε στην Φιλολογική Σχολή της Σορβόννης.
Από τα πολυάριθμα έργα του ξεχωρίζουν τα: "Άσμα Ηρωϊκό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας" το 1946, "Αλβανιάδα" το 1956, το περίφημο "Άξιον Εστί" το 1959, "Έξι και Μία Τύψεις για τον Ουρανό" ένα χρόνο αργότερα, "Ανοιχτά Χαρτιά" το 1974, "Μαρία Νεφέλη" το 1979, ως το "Εν Λευκώ", και πολλά άλλα.  Πριν τιμηθεί με το Νόμπελ, ο Ελύτης είχε γνωρίσει πολλές σημαντικές διακρίσεις και στην Ελλάδα:
το 1960 του απενεμήθη το Α` Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως και πέντε χρόνια αργότερα "Ο Ταξιάρχης του Φοίνικος". Παράλληλα, είχε αναγορευθεί σε διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πάντα σεμνός, ο Οδυσσέας Ελύτης, μόλις πληροφορήθηκε την βράβευση του, δήλωσε ότι η Σουηδική Ακαδημία, απονέμοντας του το Νόμπελ, θέλησε να τιμήσει την ελληνική Ποίηση στο σύνολο της, και να εστιάσει το ενδιαφέρον και την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης σε μια παράδοση, η σημασία της οποίας παραμένει -από την εποχή του Ομήρου ως σήμερα- αμείωτη στους κόλπους του Πολιτισμού της Δύσης.