Ποιο είναι άραγε το τίμημα της αέναης παιδικότητας, ποιο το καθοριστικό βήμα της ενηλικίωσης και ποιος ορίζει τη στιγμή που γίνεται η μετάβαση από τη μία ηλικία στην άλλη; 

Η ζωή μας περνά ψάχνοντας ήλιους και φεγγάρια και με συνταξιδιώτες που είναι πάντα εδώ, παρόντες και απόντες.

Η ζωή μας είναι ένας κύκλος, πότε με αποχωρισμούς και δάκρυα και άλλες φορές με χαμόγελα και σφιχταγκαλιάσματα. Και με ανθρώπους που μας έκαναν να πιστέψουμε ότι μπορούμε και κάπως έτσι φτάσαμε μέχρι την πύλη επιβίβασης. 

 Στην πραγματικότητα δεν αποχαιρετούμε ποτέ κανέναν, κρατάμε στην καρδιά μας ολόκληρο το ταξίδι. Κάπου εδώ βρίσκεται και η ρίζα της ποίησης.

Ο ήλιος βγαίνει κάθε πρωί και ακόμη μια μικρή μας επιθυμία ή ένα κρυφό μας όνειρο κάνουν ταμείο. Τα δύσκολα έρχονται όταν αρχίζεις να νοσταλγείς στιγμές, εκείνες που ένιωσες τι σημαίνει παντοδυναμία και αναίρεση προσωπικών κανόνων. 

"Θέλεις να γίνεις ξανά το καλοκαίρι μου;"

Τότε κοιτάς το κινητό σου και σαν τυφλός ψάχνεις με τα δάχτυλά σου ένα αριθμό. Εκείνον που ούτε θα σχηματίσεις ξανά, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να διαγράψεις.

Πότε ανάταση, πότε επίκυψη, συνεχίζουμε, ενώ πάντα παραμονεύει μια βαρυχειμωνιά στις ήσυχες μέρες του Αυγούστου και σε κάθε δύση ένα μέλλον που ανατέλλει. 

 Κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι!

Ζωή το λένε, τα κάνει αυτά. Μεταφυσικό ή απόλυτα λογικό, σημασία έχει να σπαμάρουμε τα παιχνίδια που κάνει ο ήλιος με τον ουρανό μέσα από τα αρμυρίκια. Να ενώνουμε τις τελείες μέχρι να βγαίνει νόημα. Για να παραμένουμε ζωντανοί στα γκρίζα μας διαμερίσματα, γραπωμένοι από αγαπημένες μουσικές και ανθρώπους. Κυρίως από αυτούς: Είμαστε οι άνθρωποι που μας αγάπησαν, λένε.

 Όπως εκείνο το αστείο, ηρωικό και συγκινητικό: «Κοίτα, μαμά, μπορώ και χωρίς χέρια!». Και μετά είχε κοτόπουλο στο φούρνο από τα χεράκια της. Και ζαχαρωτά, με μηδενική διατροφική αξία, αλλά ζυμωμένα με αγάπη και φροντίδα. Αυτό είχε, αυτό έδινε, δεν κρατούσε ποτέ τίποτα για τον εαυτό της. Τώρα που μπορούμε και χωρίς χέρια, σκέφτομαι ότι τις στιγμές αυτές πρέπει να τις είχαμε εμφιαλώσει για να τις εισπνέουμε τώρα μέσα στη μέρα, σαν συνταγή γιατρού και σαν μάσκα οξυγόνου.

 Είμαστε όλοι σταγόνες, εξαρτάται αν θα γίνουμε βροχούλα που νανουρίζει ή καταιγίδα που θα πλημμυρίσει και θα καταστρέψει τα πάντα. Κανενός η θέση δεν είναι εξασφαλισμένη στη γη και το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

Μια μέρα ίσως θα αγοράσουμε τον κόσμο και θα τον φτιάξουμε όπως ήταν στα παλιά στις πιο όμορφες στιγμές που ο καθένας μας έζησε. Θα είναι όμως το μυστικό μας. Γιατί έχει και η ευτυχία τους ανταγωνιστές της.

 Τρελοί, ερωτευμένοι, τρυφεροί και ονειροπόλοι, αυτή είναι η ιστορία μας. Είναι οι δικλίδες μας και χαίρομαι που τις μοιραζόμαστε στις τροχιές της γης.

-Κάνε μια ευχή.

-Εσένα!

Σήμερα ήταν μια συνηθισμένη μέρα!

Z.X.