Σήμερα ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων και θα ακολουθήσουν οι βαθμολογίες εισαγωγής στα ΤΕΙ/ΑΕΙ.
Σκέφτομαι πόσα νέα παιδιά γεύτηκαν τη χαρά και το πρώτο μέρος εκπλήρωσης των ονείρων τους, των δικών τους ονείρων ή των ονείρων των γονιών τους. Και πόσα άλλα νέα παιδιά απογοητεύτηκαν, γιατί η χαμηλή τους βαθμολογία δεν θα τους επιτρέψει να περάσουν στις σχολές που ονειρεύτηκαν οι ίδιοι – ή οι γονείς τους, θα αισθάνονται ότι απέτυχαν, γιατί έτσι τους έμαθαν, ότι αν περάσουν στην τάδε σχολή και γίνουν
επιστήμονες θα είναι επιτυχημένοι, ο κόσμος θα είναι δικός τους, οι γονείς θα υπερηφανεύονται με έπαρση για την επιτυχία τους, αν δεν περάσουν θα σκέφτονται τον κόπο που τα ίδια κατέβαλαν, αλλά και πόσος χρόνος και έξοδα πήγαν χαμένα, καθώς οι γονείς τους στερήθηκαν πολλά για να τα βοηθήσουν με φροντιστήρια, βιβλία κλπ. 

Έχω φθάσει σ’ αυτήν την ηλικία έχοντας περάσει από όλα τα παραπάνω στάδια, και σαν υποψήφια, αποτυχούσα και κατόπιν επιτυχούσα, σαν μητέρα υποψήφιας και επιτυχούσης, σαν φίλη επιτυχούσης συμφοιτήτριας, σαν μητέρα που άκουσα άλλες μητέρες για τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες των παιδιών τους, αλλά και σαν αναγνώστρια. Γνωρίζω λοιπόν πολύ καλά από πρώτο χέρι την ψυχολογία όλων των μερών, την πίεση και τα λάθη που γίνονται από όλες τις πλευρές που έχουν σαν αποτέλεσμα δυστυχισμένη ζωή, δυστυχισμένους ανθρώπους, αν δεν πάρουν τα ίδια τα παιδιά τη ζωή τους στα χέρια τους, λοξοδρομώντας συχνά από τα μονοπάτια που τα ίδια και οι γονείς τους νόμιζαν ότι είναι τα πιο σωστά και ασφαλή… Με το χρόνο ίσως αποδειχθεί ότι χάθηκαν άδικα μερικά χρόνια από τη ζωή τους προς λάθος κατευθύνσεις… Καλύτερα όμως να χαθούν λίγα χρόνια, παρά να χαθεί ολόκληρη η ζωή σε λάθος δρόμους…

Συχνά η κρυφή ή φανερή επιθυμία του γονιού είναι το παιδί του να ακολουθήσει το δρόμο που εκείνος δεν μπόρεσε, ή να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο το δικό του για να μην πάει χαμένο το δικηγορικό, αρχιτεκτονικό γραφείο, το ιατρείο κλπ που ο γονέας δημιούργησε
και έχει έτοιμη την πελατεία για το παιδί του. Συχνά αυτό το παιδί δεν ενδιαφέρεται καν γι αυτό το επάγγελμα, αλλά ακολουθεί τις σπουδές για να μην απογοητεύσει τους γονείς του που προσδοκούν να συνεχιστεί η δικηγορική, ιατρική κλπ «δυναστεία», μεγαλώνοντας
έναν δυστυχισμένο επαγγελματία που ίσως να μην γίνει πολύ καλός στη δουλειά του γιατί δε θα την έχει αγαπήσει, και ίσως θα αναγκαστεί να κάνει υποχωρήσεις που δεν θεωρεί ότι είναι σωστές, ειδικά στην εποχή που ζούμε…

Μην κατακρίνετε τα παιδιά αν δεν πέρασαν, αν δεν έχουν τη βαθμολογία που όλη η οικογένεια ονειρεύτηκε. Είναι ήδη αρκετά απογοητευμένα, δυστυχισμένα, με την καρδιά και την αυτοεκτίμηση σκορπισμένη σε χίλια κομμάτια, δεν χάθηκε ο κόσμος, ας μην τους
δημιουργούμε κι άλλες ενοχές, έχουν ήδη τις δικές τους και είναι αρκετές, πάρχουν τόσες άλλες εργασίες που μπορούν να κάνουν, δημιουργικές, που θα τους δώσουν χαρά, θα τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους και κυρίως ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους με πτυχία και περγαμηνές που ντρέπομαι που τους γνωρίζω, όχι όλους εννοείται. Έχω γνωρίσει ανθρώπους δίχως πτυχία, που είναι Άνθρωποι, στέκονται δίπλα στο συνάνθρωπό τους, τον βοηθούν, τον στηρίζουν, τον εμπνέουν. Αρκετοί από αυτούς επέλεξαν να πλουτίσουν τις γνώσεις τους ερευνώντας χωρίς σταματημό, ερευνώντας πρακτικά και πειραματιζόμενοι, ή ερευνώντας διαβάζοντας και μαθαίνοντας. Είμαι υπερήφανη που έχω γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους, συχνά είναι πολύ καλύτεροι από τους άλλους που ανέφερα στην αρχή. Το θέμα είναι ο καθένας να έχει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του, έχοντας σα στόχο όχι το χαρτί, αλλά τη γνώση, την επιτυχία και την ευτυχία που θα του δώσει η ενασχόλησή του με αυτό που αγαπά για την υπόλοιπη ζωή του.

Η ευστροφία, η ευελιξία πνεύματος και η εξυπνάδα δεν είναι απόρροια σχολικής εκπαίδευσης και πτυχίων, αλλά απόρροια προσπάθειας αφύπνισης και καλλιέργειας του μυαλού, ώστε να μην παραμένει αδρανές, αλλά εύστροφο και δραστήριο, ανεξάντλητα ερευνητικό και γνωσιδιψές (δική μου λεξιπλασία, να διψά για γνώση).

Θυμάμαι, όταν ήμουν φοιτήτρια, ένας φίλος φίλου της παρέας ήθελε πάρα μα πάρα πολύ να γίνει γιατρός. Έδωσε 3 φορές εισαγωγικές εξετάσεις για την ιατρική και δεν τα κατάφερε (τότε -1977- στο τέλος της τελευταίας χρονιάς, αφού παίρναμε το απολυτήριο δίναμε
εισαγωγικές εξετάσεις σε 4 μαθήματα και περνούσαμε ή όχι, ανάλογα με τα γραπτά μας, ο βαθμός απολυτηρίου δεν ελαμβάνετο υπόψιν). Αποφοίτησε από μια ιδιωτική σχολή βοηθών παραϊατρικών επαγγελμάτων, στη συνέχεια έδωσε από εκεί εξετάσεις στα ΤΕΙ και
πέρασε στη σχολή παραϊατρικών επαγγελμάτων και αποφοιτώντας από εκεί έδωσε εξετάσεις από τα ΤΕΙ για την ιατρική σχολή όπου και πέρασε. Βρήκε το δρόμο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα!

Έτσι κάθε νέος θα βρει το όνειρό του, ίσως από διαφορετικό και πιο μακρύ δρόμο, όμως με κάποιο τρόπο θα οδηγηθεί στο μονοπάτι του, αν είναι κάτι που το επιθυμεί διακαώς.

Το παν είναι να είναι ευτυχισμένος άνθρωπος, να αγαπά και να αγαπιέται γι αυτό που είναι, όχι για το πτυχίο του, την περιουσία του και τις γνωριμίες του, αλλά για τη θετική αύρα που εκπέμπει, για τον ακέραιο χαρακτήρα του, το συναρπαστικό μυαλό του και την αγνή ψυχή του.

Εξαιρετικά τυχεροί είναι όσοι κατάφεραν να κάνουν το χόμπυ τους, το πάθος τους επάγγελμα. Αυτοί είναι και οι καλύτεροι στον τομέα τους, γιατί η αγάπη τους,η λατρεία τους για τη δουλειά τους τούς κάνει δημιουργικούς, εφευρετικούς, πολυπράγμονες, να μην γνωρίζουν όρια στην προσφορά των δυνατοτήτων τους για την επίτευξη των στόχων τους. Είναι λίγα αυτά τα άτομα και χαίρουν εκτίμησης από τον κύκλο τους, διότι οι προσπάθειές τους και τα επιτεύγματά τους είναι πραγματικά άξια θαυμασμού.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι ένα γεγονός που είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια. Το παιδί (ο υποψήφιος), ~40 ετών τώρα, στα 15 του έπαθε εγκεφαλικό από το άγχος, στην περίοδο εξετάσεων αποφοίτησης από την τεχνική σχολή όπου φοιτούσε. Το γεγονός του
άφησε πρόβλημα στην ομιλία, στην κίνηση και στην αντίληψη. Δεν χρειάζεται τόση πίεση…

Εύχομαι όλα τα παιδιά να κοιμηθούν σήμερα χωρίς άγχος, με ελπίδα και θετική σκέψη... Αν δεν φωτίστηκε το μονοπάτι που περίμεναν, ίσως είναι γιατί η ζωή τούς προετοιμάζει για να βαδίσουν σε ένα καλύτερο και πιο ασφαλές μονοπάτι, όπου θα δρέψουν τους καρπούς του
ευτυχισμένου μόχθου τους, κάνοντας αυτό που αγαπούν…
Εύχομαι σε όλους καλό και ξέγνοιαστο καλοκαίρι!

Στέλλα Λεοντιάδου
φωτο Φοιτητικά Νέα