Σήμερα με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας, αναρτώντας μια παλιά φωτογραφία με τη μητέρα μου, συνειδητοποιώ μεγαλώνοντας, πόσο μας καθορίζει ο μητρικός δεσμός, πόσο σημαντικά επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο συνδεόμαστε με τον κόσμο.

Βιολογική ή θετή, η μητέρα είναι εκείνη που παρέχει προστασία, ασφάλεια, αγάπη, στοργή, είναι πάντα δίπλα μας, μας στηρίζει μας αγαπά και πάνω από όλα μας βλέπει σαν παιδιά που δεν μεγαλώσαμε ποτέ.

Είναι εκείνη στην οποία αναφερόμαστε, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Να τις χαίρεστε και να τις αγαπάτε!
Χρόνια πολλά μητέρα!

Προς την μητέρα μου (1873) - Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης
«Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει, δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη, παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.»