Εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο δύο λάντζες, του Νικολού Κυριακούλη και του Ανδρέα Μπούρα! Η αρχική του κατασκευή ήταν για την μεταφορά υλικών οικοδομής από την Σκιάθο, την Εύβοια και τον Βόλο και από το 1962 αποτέλεσε το μοναδικό μέσο της εποχής για την ανέγερση κατοικιών στην Πούντα και από την Μ.Άμμο και έως τις Κουκουναριές μιας και δεν υπήρχε οδικό δίκτυο!

 

 

Με τον καιρό, ο Άγιος Χαράλαμπος μετατράπηκε σε επιβατηγό σκάφος και μαζί με την λάντζα του Μπούρα βοηθούσαν τους επιβάτες του πλοίου "Κύκνος" να μετεπιβιβαστούν στο παλιό λιμάνι μιας και το "Κύκνος" δεν μπορούσε να δέσει στο λιμάνι και παρέμενε αρόδο!

Το 1967 συνεργάστηκε με τον αείμνηστο Απόστολο Ξενάκη που και αυτός τότε είχε κάνει το ξεκίνημά του δημιουργώντας μια μικρή πτέρυγα του ξενοδοχείου Esperides και ξεκίνησε να κάνει περιηγήσεις των λιγοστών τότε τουριστών στα Λαλάρια, στις Κουκουναριές, στον Τσουγκριά, στον γύρο του νησιού και αλλού!

 

 

 

Ως πρωτοπόρος όμως ο καπετάν Νικολός, όπως καθιερώθηκε να αποκαλείται, οραματιζόταν την αλλαγή και την τουριστική έκρηξη που θα επέλθει στο νησί και μιας και ήταν συνιδιοκτήτης του μοναδικού λεωφορείου του νησιού σκέφτηκε να ξεκινήσει την γραμμή Σκιάθος - Αχλαδιές!

Για αρκετά χρόνια παράλληλα με την περιήγηση σε διάφορες αμμουδιές του νησιού έκανε και δρομολόγια από και προς τις Αχλαδιές!

Όταν χρειαζόταν μετεπιβίβαζε στο λιμάνι τους επιβάτες των κρουαζιεροπλοίων που επισκέπτονταν το νησί καθώς και το πλήρωμα του υποβρυχίου που ερχόταν μια φορά το χρόνο κατά την επέτειο της βύθισης του υποβρυχίου Κατσώνης!

 

Παιδιά που μεγαλώσανε σε αυτήν την παραλία και περίμεναν την στιγμή που θα βοηθήσουν το Νικολό να δέσει τον Χαράλαμπο, που θα του ζητήσουν να τούς μάθει να οδηγήσουν, που θα τους αφήσει να βουτήξουν από την οροφή, που θα διαγωνιστούν ποιος θα πάει να πάρει τα εισιτήρια και ποιος θα έχει την τιμητική να κάτσουν στην γέφυρα μαζί του, που θα περίμεναν την στιγμή να τον αφουγκραστούν και να πάρουν εμπειρίες ακούγοντάς τον να λέει τις ιστορίες της ναυτικής ζωής του, να περιμένουν το κλείσιμο της μέρας προκειμένου να λήξει το βραδινό παιχνίδι και λαχταρώντας την επόμενη μέρα για να ξεκινήσει ξανά από την αρχή !!! 

 

 

 

Παιδιά που ζούσαν στο "χωριό" και περίμεναν κι αυτά να πάρουν το καΐκι και να πάνε για μπάνιο στις Αχλαδιές και να βοηθήσουν τον καπετάνιο όπως αυτός χρειαζόταν!!!

Πάντα ανοιχτός και καλόκαρδος, με ανοιχτή την αγκαλιά στο "νέο αίμα" για να τους μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, ποτέ με εγωισμό και αρνητικές σκέψεις, μια ζωή με μια αζήλευτη ηρεμία και βλέμμα προς το μέλλον, πολύ πιο μπροστά από την εποχή του, που πάντα κέρδιζε όλα τα παιδιά γιατί είτε από ένστικτο είτε από παιδική αθωότητα ένιωθαν τι άνθρωπο είχαν απέναντι τους, που δενόταν με τον κόσμο που μετέφερε γιατί ένιωθαν την αγνότητα και την ειλικρίνεια που τον χαρακτήριζαν, πάντα σεμνός, ταπεινός, εργατικός και χαμογελαστός!!!

Αυτός ήταν ο Νικολός που ζήσαμε και αγαπήσαμε όλα τα παιδιά των Αχλαδιών και όλοι οι άνθρωποι της αγνής αυτής εποχής που έχει περάσει δυστυχώς ανεπιστρεπτί...

 

 

 

 

Και μαζί μου το ίδιο χρέος ένιωθε κι ο γιος που ο καπετάν Νικολός δεν είχε αλλά απέκτησε...ο γαμπρός του...

Και τα ανέλαβε όλα...έναν ολόκληρο χρόνο...καθε οργάνωση...κάθε έγνοια...κάθε άγχος...και κάθε εμπόδιο ως δια μαγείας προσπερνούνταν...

 

 

Κι έτσι απλά...με την βοήθειά του από ψηλά...όλα συντονίστηκαν...βρέθηκαν τα ξύλα εν μέσω ανελέητων πυρκαγιών...βρέθηκε ο καραβομαραγκός...βρέθηκε το συνεργείο που θα το υλοποιούσε... επί έξι ολόκληρους μήνες ο Νικολός ο νεότερος, ο Κωστής, ο Γιώργος, ο Μάνος, ο Βασίλης, ο Πρόδρομος, ο Μουσταφά...όλοι εκεί να βοηθήσουν και να εκπληρώσουν "την υπόσχεση" προς τον Καπετάν Νικολό ότι ο Άγιος Χαράλαμπος θα συνεχίζει να υπάρχει και να λειτουργεί για τουλάχιστον αλλά 63 χρόνια έως ότου αναλάβει η επόμενη γενιά...

 

Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την ζωή...ανήμερα των γενεθλίων μου στις 8 Φλεβάρη ολοκληρώθηκε η ανακατασκευή του σκαριού και ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να έχω...σήμερα Πρωτομαγιά και ανήμερα των γενεθλίων του Νικολού μας ο Άγιος Χαράλαμπος έπεσε στην θάλασσα και πλέον είναι το καλύτερο δώρο μας προς αυτόν που τα χρωστάμε όλα...

Και ήσουν εδώ μπαμπάκα μου !!!

 

 

Το ξέρω...σε ένιωθα...σε έβλεπα...!!!!!

Σε ευχαριστούμε για όλα όσα έχεις προσφέρει σε εμάς αλλά και στον τόπο σου!!!!!

Δεν θα ξεχαστείς ποτέ κι αυτό σου το υπογράφει η κόρη σου, η Λένι.....

 

Ευχαριστώ από καρδιάς τον καραβομαραγκό Κωστή Καλογιάννη, τον Γιώργο Αντώναρο, τον Μάνο Δημητρίου, τον Βασίλη Υδραίο, τον Πρόδρομο Υδραίο, τον Μουσταφά και τις οικογένειες τους που επί έξι μήνες ήταν επί τω έργω και έδωσαν ψυχή και αίμα για να κάνουν ξανά τον Χαράλαμπο όπως του αξίζει να είναι και που με αυτούς τους ανθρώπους είμαστε πια μια μεγάλη οικογένεια!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ευχαριστώ από καρδιάς την μητέρα μου Κυρατσούλα Κυριακούλη και την αδερφή μου Σωζία Κυριακούλη που πάντα είναι δίπλα μου και με στηρίζουν σε κάθε μου απόφαση...ειδικά δε όταν πρόκειται για την συνέχεια του αγαπημένου μας Νικολού...του αρχηγού της οικογενείας και της ναυτιλιακής μας παράδοσης!!!!!

 

Μα πιο πολύ από όλους ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τον σύζυγο μου, Νίκο Παπαχρήστο που αφουγκράστηκε την αγωνία την δική μου και του

πατέρα μου και το έβαλε στόχο ζωής να ξανακάνει τον Άγιο Χαράλαμπο τον πρωτοπόρο των θαλασσών και να του δώσει την αίγλη που του αξίζει!!!!!

 

 

Ελένη Νικ. Κυριακούλη