Οι δυνάμεις που κατηύθυναν τον Παπαδιαμάντη στις συγγραφές των διηγημάτων του γενικώς κατά το διάστημα που είχε εγκατασταθεί και βιοποριζόταν στην Αθήνα ως συνεργάτης εφημερίδων (είτε δημοσιεύοντας πρωτότυπα έργα του είτε μεταφράζοντας από τα αγγλικά και τα γαλλικά) ήταν δύο: η αμάραντη νοσταλγία του για τον γενέθλιο τόπο, τα φυσικά τοπία και οι άνθρωποί του, καθώς και η σκληρή πραγματικότητα που βίωνε ο ίδιος ή παρατηρούσε στον φτωχόκοσμο της Αθήνας, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας των βασάνων και των δυστυχιών του. Γιατί στην Αθήνα, μόνον ο φτωχόκοσμος του "κλεινού άστεως" μονοπωλούσε τα ενδιαφέροντά του. Οι αστοί και οι μεγαλοαστοί με τις όποιες δοσοληψίες τους (κατά κανόνα επιλήψιμες), συγκροτούσαν τον σκιερό διάκοσμο του βάθους της διηγηματογραφίας του. Αυτοί δεν πρωταγωνιστούσαν στα δραμάτια και στα σκηνάριά του σχεδόν ποτέ. Θύμιζαν σκιές "καμόντων" που σάλευαν αργά, σαν εκείνες που θαμπόβλεπε ο Δάντης στις υποχθόνιες περιδιαβάσεις του.

Όσα όμως επισήμανε ο συγγραφέας, τα αποτύπωνε αυτούσια από τη ζωή προικίζοντάς τα με ένα βάρος ρεαλιστικής γνησιότητας. [...]