Πολλοί στην πόλη της Σκιάθου χαιρετούν τον Απόστολο Καρδέλη όταν κινείται στην αγορά ή εκεί που απολαμβάνει το καφεδάκι του στο παλιό λιμάνι απέναντι απ’ την πλανεύτρα θάλασσα. Λίγοι όμως, υποψιάζομαι, γνωρίζουν πως πρόκειται για έναν απ’ τους μεγαλύτερους εν ζωή ζωγράφους της Μαγνησίας και όχι μόνο. Ακόμα και όσοι τυχαίνει να περνούν απ’ το συνήθως κλειστό εργαστήρι του, λίγο πιο κάτω απ’ το Πνευματικό Κέντρο, παρότι εντυπωσιάζονται με τα έργα του, αμφιβάλλω αν ξέρουν τον δημιουργό τους.

Ωστόσο, στον ιστότοπο του Συλλόγου ‘’Δύο Αλέξανδροι’’ διαβάζουμε τα εξής:

«Ο Απόστολος Καρδέλης γεννήθηκε στον Αλμυρό Μαγνησίας το 1943 και μεγάλωσε στο Βόλο.

Με τη ζωγραφική ασχολήθηκε από πολύ μικρή ηλικία. Υπήρξε ο τελευταίος μαθητής του Νικήτα Γρύσπου και από τα ιδρυτικά μέλη του «Συλλόγου Ζωγράφων Βόλου» στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Για πολλά χρόνια ταξίδεψε στο εξωτερικό και συνέχισε τις ελεύθερες σπουδές του στη ζωγραφική.

Πραγματοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση στο Βόλο το 1964 στη Γκαλερί «Βολή» και στη συνέχεια την ίδια χρονιά στα Τρίκαλα. Συμμετείχε σε ομαδική έκθεση για πρώτη φορά το 1968 στο Μόντρεαλ. Το 1968 επίσης και το 1981 πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις στη Σκιάθο και το 1983 στη Λάρισα. Συμμετείχε στη συνέχεια σε ομαδικές εκθέσεις στη Αθήνα (Γκαλερί «Χρυσόθεμις» -1981, Γκαλερί «Ώρα»-1982 και Γκαλερί «Αργώ»-2008) και στη Σκιάθο. Το 2001 συμμετείχε στην έκθεση «Αφιέρωμα στους Βολιώτες καλλιτέχνες στο πέρασμα του αιώνα» στο Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο. Έλαβε μέρος και σε πολλές εκδηλώσεις του Δήμου Σκιάθου, όπου ζει και εργάζεται.»

Τύχη αγαθή λοιπόν, τον έφερε στη Σκιάθο καθώς παντρεύτηκε τη Σκιαθίτισσα Αναστασία Κόλια κι εγκαταστάθηκε εδώ και χρόνια στο νησί των δύο Αλεξάνδρων. Μα και η Σκιάθος είναι τυχερή όταν κατοικείται από τέτοιας ποιότητας ανθρώπους.

Ο Α. Καρδέλης, γράφουν οι κριτικοί, αποδίδει με τέμπερα και λάδι κυρίως τοπία αφαιρετικής και εξπρεσιονιστικής διάστασης με μια ιδιαίτερα διεισδυτική ματιά και έντονο συναίσθημα. Προσωπικά, ως απλός φιλότεχνος, βρίσκω τη δουλειά του ζεστή κι ανθρώπινη και τον ίδιο ιδιαίτερα σεμνό,   όπως πρέπει να είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες.