Το σύγχρονο τουριστικό μοντέλο το οποίο προέκυψε από την αθρόα προσέλευση πλήθους μαζών σε τουριστικά θέρετρα, σταδιακά, απέκτησε ένα ιδιαίτερο νόημα το οποίο είναι συνδυασμός της μαζικής προσέλευσης τουριστών σ’ έναν τόπο με την ταυτόχρονη υποβάθμιση αυτού καθαυτού του τουριστικού προϊόντος που είναι ο τόπος καθαυτός και φυσικά το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του μοντέλου είναι η επαγγελματική ασυδοσία και η αυθαιρεσία, οι υψηλές τιμές, η χαμηλή ποιότητα στις προσφερόμενες υπηρεσίες, η προχειρότητα, η έλλειψη υποδομών και οι τραγικές κακοτεχνίες στις υφιστάμενες, η κακογουστιά στην αισθητική και στην πολιτισμική έκφραση και πολλά άλλα. Φυσικά εξ αιτίας του κυνηγήματος του γρήγορου και άμεσου οικονομικού κέρδους χωρίς την ταυτόχρονη αμυντική θωράκιση με βάση τις πολιτισμικές αξίες του τόπου, το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή καταστροφή του και η ταυτόχρονη ψυχοκοινωνική αλλοτρίωση των κατοίκων.

Αυτό το μοντέλο τουριστικής επένδυσης συνδέεται άμεσα με τον υπερτουρισμό. Ένας όρος ο οποίος ήρθε βασικά να τον ενισχύσει τονίζοντας όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω. Ταυτόχρονα αυτό το ίδιο το νόημα αναδεικνύει την υπερβολή που επικρατεί γενικότερα στο χώρο της τουριστικής εκμετάλλευσης με σημαντικότερο το έλλειμμα στο πεδίο της δημοκρατίας που αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, αφού κυριαρχούν η διαπλοκή και η διαφθορά σε όλους τους τομείς ενώ η υποβάθμιση του τόπου αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο ρόλος της δημοτικής αρχής είναι καίριος. Μόνο μιά στιβαρή δημοτική αρχή η οποία θα βασίζεται στις δημοκρατικές αρχές μπορεί να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση και αυτό μπορεί να το κάνει αφ’ ενός λαμβάνοντας προληπτικά μέτρα για την προστασία του τόπου αφ’ ετέρου εμφυσώντας στους κατοίκους τις δημοκρατικές αξίες και αρχές, εξηγώντας τους με επιμονή ότι το συγκεκριμένο μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης δεν φέρνει την πρόοδο αλλά την καταστροφή και τελικά την αυτοκαταστροφή.

Ήδη διεθνώς υπάρχουν πολυάριθμα τέτοια παραδείγματα όπου έχουν καταστραφεί πανέμορφα μέρη και ανθρώπινες ζωές.

Μια ευκαιρία είναι οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές!

Να μια ευκαιρία λοιπόν, οι κατά τόπους κοινωνίες και υποψήφιοι συνδυασμοί να θέσουν τις προτεραιότητες και τις εκκρεμότητες στο «τραπέζι» για συζήτηση. Να βάλουν τους στόχους και να προτείνουν ένα δημοκρατικό πλαίσιο ανάπτυξης. Να θέσουν το ερώτημα είτε σαν άτομα είτε σαν μελλοντικοί δημοτικοί σύμβουλοι είτε σαν μελλοντικοί δήμαρχοι, αυτό θέλουμε; Έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε;

Ενόσω δεν τίθενται τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχει και καμιά σημασία ποιος θα βγει δήμαρχος και ποιος θα κυβερνήσει, αφού θα ακολουθήθει λίγο ως πολύ η πεπατημένη και τα πράγματα θα συνεχίσουν να γίνονται χειρότερα ενώ πολλοί θα νομίζουν ότι καλυτερεύουν φαντασιώνοντας «λαγούς με πετραχήλια».

Ή για να το πούμε περισσότερο επικρουστικά και σε ότι μας αφορά: «Όλα τάχει η Μαργιορή η μαρίνα της έλειπε». Να ένα εμβληματικό έργο το οποίο επανέρχεται στην επικαιρότητα και στο οποίο αναδεικνύεται περίτρανα η προχειρότητα. Μαρίνα στα Λιμανάκια! Το πιο σύντομο ανέκδοτο. Εκεί που καταλήγει όλη η λάσπη από τα ρέματα (τα οποία βέβαια έγιναν δρόμοι). Αρκεί μια νεροποντή λοιπόν, και όλο το τοπίο, επιχειρηματικό και επιχειρησιακό να καταρρεύσει θεαματικά.