Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων 2023, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Μαγνησίας σε συνεργασία με το Δήμο Αλμυρού και τη Φιλάρχαιο Εταιρεία Αλμυρού «Όθρυς» οργάνωσε μεταξύ άλλων και μία έκθεση γλυπτών από πηλό της Βασιλικής Πέρκα στο Γιαννοπούλειο Αρχαιολογικό Μουσείο Αλμυρού με τίτλο «Πήλινοι επισκέπτες». Η έκθεση αυτή, πέρα από τα μηνύματα που αποσκοπεί να μεταδώσει στους επισκέπτες του Μουσείου σε μια γέφυρα επικοινωνίας του παρελθόντος με το παρόν, σκοπό έχει να ανοίξει τη μόνιμη έκθεσή του στο κοινό, σε μια προσπάθεια προσέγγισης και γνωριμίας με τα εκθέματά του τα οποία προέρχονται από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής. Για το λόγο αυτό η έκθεση της Βασιλικής Πέρκα, η οποία έχει ήδη προσελκύσει την προσοχή του κόσμου, θα παραταθεί και θα διαρκέσει μέχρι το Δεκέμβριο του τρέχοντος έτους, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να την επισκεφθεί. Η Βασιλική Πέρκα γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Από το 1991 έως το 1996 σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο εργαστήριο των Θ. Παπαγιάννη και Ε. Πανουργιά. Παράλληλα παρακολούθησε το εργαστήριο Αγιογραφίας και Νωπογραφίας. Το 1994, ως υπότροφος του προγράμματος Erasmus, φοίτησε στην Académie de Beaux Arts στις Βρυξέλες, στο Τμήμα Γλυπτικής και Χαρακτικής. Αφού πειραματίστηκε με διάφορα υλικά (μάρμαρο, ξύλο), εκτιμώντας τις πλαστικές και εκφραστικές ιδιότητες του πηλού δουλεύει μέχρι σήμερα με αυτό το υλικό προσθέτοντας ταυτόχρονα και χρώμα. Το 1995 πήρε την υποτροφία του ΙΚΥ και το 1996 αποφοίτησε με άριστα. Από το 1996 έως το 1998 έζησε και εργάστηκε στη Ρώμη. Είχε εκεί την ευκαιρία να μελετήσει από κοντά τους μεγάλους δασκάλους της Αναγέννησης και να παρακολουθήσει την πορεία της μοντέρναs τέχνης. Από το 1999 ως το 2003 δίδαξε στο Τμήμα Κεραμικής του Δημοτικού ΙΕΚ Βόλου.  Από το 2001 εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση και από το 2013 έως σήμερα στο Μουσικό Σχολείο. Ζει και εργάζεται στο Βόλο χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον πηλό. Έχει λάβει μέρος σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, ενώ έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και δημόσιους χώρους. Η καλλιτέχνης[1] πλάθει τις μορφές της εφαρμόζοντας την αρχέγονη τεχνική της terracotta, δηλ. του ψημένου και επιχρωματισμένου πηλού, μιας τεχνικής αρχέγονης που χρησιμοποιείται διαχρονικά σε όλους τους πολιτισμούς, τουλάχιστον από το 7.000 π.Χ. Ο πηλός, υλικό που αντέχει στο χρόνο, αντικατοπτρίζει με τα έργα του σε κάθε εποχή τον ίδιο τον άνθρωπο που τα δημιουργεί. Το ίδιο ανθρωποκεντρική παραμένει και η γλυπτική της Βασιλικής Πέρκα, η οποία μας οδηγεί σε μια ιστορική ανάκληση της μνήμης με τα αρχαία ειδώλια, τέχνη που αναπτύχθηκε σε όλους τους λαούς ανά τον κόσμο - από τη Μεσόγειο μέχρι τη μακρινή Ιαπωνία - και δημιούργησε αριστουργήματα. Τα γλυπτά της είναι κυρίως ανθρώπινες μορφές, οι οποίες με το χρώμα και την καθαρή απόδοση μοιάζουν ζωντανές, κινούμενες ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Με τη δύναμη που εκφράζουν συνομιλούν εδώ με τα αρχαία εκθέματα, παίζοντας μερικές φορές το ρόλο των επισκεπτών, δημιουργώντας μια γέφυρα επικοινωνίας, ενώνοντας σε έναν περίπατο το παρελθόν με το παρόν και κατευθύνοντας το βλέμμα τους προς το μέλλον. Σε μια εποχή επαναπροσδιορισμού αξιών, η έκθεση της Πέρκα στο Γιαννοπούλειο Αρχαιολογικό Μουσείο Αλμυρού μας επαναφέρει και επανατροφοδοτεί την ατομική και συλλογική μνήμη, προτείνοντάς μας παράλληλα μια διαχρονική πολυπολιτισμική φιλοσοφική προσέγγιση σε αυτή. [1] Το κείμενο αυτό περιλαμβάνει αποσπάσματα από κείμενο της Ιστορικού Τέχνης Μάγδας Κουμπαρέλου με αφορμή έκθεση της γλύπτριας.