Ένας ακόμα κρίκος προστέθηκε στο περιδέραιο που με τόσο μεράκι και κόπο εδώ και χρόνια φτιάχνει ο σεβαστός πατέρας Καλλιανός για το νησί του την σμαραγδένια Σκόπελο. Τούτη τη φορά αναφέρεται στο ‘’ψηλό χωριό’’, ‘’το μπαλκονάκι των Σποράδων’’, την αντικρινή μας Γλώσσα. Μας μεταφέρει τις γνώσεις του γι’ αυτήν που μάζεψε σπυρί- σπυρί όπως ο μέρμηγκας γιατί γνωρίζει πως θα’ ρθει ο ‘’χειμώνας’’ και θα πέσει πείνα τουλάχιστον πνευματική. Θα είναι η εποχή, καθώς έγραψε ο Ελύτης στο βιβλιαράκι του «Η μαγεία του Παπαδιαμάντη», που «το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας.» Ετούτο το ψήλωμα το εμπλουτίζει ο ταπεινός λευίτης της γείτονος νήσου. Ταπεινός, πολυγραφότατος, αδαπάνητος, ακούραστος. Εργάζεται για τα νησιά μας, για την ψυχή μας, για τα παιδιά μας. Είθε ο Θεός, στον οποίο έχει αφιερώσει τη ζωή του, να του χαρίζει «θάλπος και γλυκύτητα άφατον», όπως αυτός σε μας με τα γραφτά του…