Για να μην πάω πολύ πίσω, και δε καταλάβουν οι νεότεροι τι λέω, θα το πιάσω από την εποχή Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά. Ο Σαμαράς απέτυχε, διότι, πολύ απλά, την κρίσιμη στιγμή επέλεξε να στρίψει δεξιά. Για να μη μακρηγορήσω, ακριβώς για τον ίδιο λόγο απέτυχε και ο Τσίπρας. Διότι την κρίσιμη στιγμή και κάθε που ζοριζόταν επέλεγε να στρίψει αριστερά. Και οι δύο σε κρίσιμα ζητήματα επέλεγαν να ταμπουρωθούν πίσω από τις ιδεολογικές τους αφετηρίες. Κανείς τους δεν υπολόγισε σωστά τη σκέψη και τη δύναμη του Κέντρου. Μαζί με αυτά, ο Τσίπρας νόμιζε ότι πέντε – δέκα συνθήματα αεριτζίδικα μαζί με το χλευαστικό Κούλης και το υπερσύνθημα «Μητσοτάκη γ@.....», είναι αρκετά για να «πέσει» ο Μητσοτάκης. Κάποιος φαίνεται ότι υπολόγιζε χωρίς το μετριοπαθές ήσυχο Κέντρο. Κανένας στο ΣΥΡΙΖΑ δεν άκουγε τις βαθιές θυμωμένες φωνές των δεξιών (που έχουν μείνει) μέσα στη Νέα Δημοκρατία κατά του Μητσοτάκη. Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είδαν και δεν ζύγισαν ότι έστριψε το καράβι ο Μητσοτάκης προς το κέντρο μακριά από τη δεξιά, γι’ αυτό ακριβώς ελευθερώθηκε χώρος ώστε να χωράνε στο νέο πολιτικό σκηνικό ταυτόχρονα τα μαντζούνια του Βελόπουλου, οι ρωσόθρησκοι του ΝΙΚΗ και οι ακέφαλες περικεφαλαίες των Σπαρτιατών. Οι τάχα και δήθεν αντισυστημικοί, που επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ήταν λιγότεροι, απλά ένα μεγάλο μέρος τους ήταν μέσα τους. Ο Μητσοτάκης σ’ αυτούς έκλεισε την πόρτα με διπλό λουκέτο. Τους «χάρισε» για να πάρει το Κέντρο. Την ίδια ώρα οι Συριζέοι συνέχισαν να φωνάζουν δεξιό τον Μητσοτάκη χρησιμοποιώντας και κάτι εντελώς άγνωστες σήμερα έννοιες, όπως «αποστάτης», κάνοντας ειδικά το νεότερο Κέντρο ν’ απορεί. Και το ΠΑΣΟΚ επίσης φωνάζει πολύ και κοιτάζει αριστερά. Καταλαβαίνουμε όμως ότι δεν είναι η ώρα του να διεκδικήσει το Κέντρο. Προσπαθεί πρώτα να δυναμώσει απ’ αριστερά τρώγοντας το ΣΥΡΙΖΑ και μετά. Έτσι ο Μητσοτάκης κατάφερε να ικανοποιεί τους μετριοπαθείς, τους κεντρώους, τους ήσυχους. Να ισορροπεί ανάμεσα στο σθένος του φράκτη του Έβρου και την απόλυτη χαλαρότητα της κάλυψης κομβικών κυβερνητικών και κρατικών θέσεων από μέλη της ΛΟΑΤ Κοινότητας. Ισορρόπησε ανάμεσα στην πολιτική επιδομάτων, βάζοντας φίμωτρο στους ακραιφνείς φιλελεύθερους μέσα στη Νέα Δημοκρατία, παρότι οι τελευταίοι έβγαζαν σπυράκια με κάθε εξαγγελία επιδοματικής πολιτικής. Ισοστάθμισε τη βοήθεια και κάλυψη των συμφερόντων των εργατών στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, με την ταυτόχρονη επενδυτική αναβάθμιση των μεγάλων συμφερόντων και εταιρειών. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα ακόμη για τέτοιες ισορροπίες, όπως για παράδειγμα ότι οι δουλειές και τα χρήματα που έριξε το κράτος στην αγορά δεν πήγαν μονοκόμματα σε πέντε – δέκα εταιρείες. Γι’ αυτό ακριβώς βλέπουμε να στέκονται με αξιώσεις, μικρές ή μεσαίες ελληνικές εταιρείες, την ώρα που ο ανταγωνισμός, και από την παγκοσμιοποίηση, είναι αδυσώπητος. Οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών, πέρα από τον τουρισμό, που απασχολούν σήμερα 50+1 άτομα ολοένα αυξάνονται. Οι εξαγωγικές πατάνε σωστά και σταθερά. Οι ΑΞΕ ενισχύονται και γράφουν θετικό πρόσημο στο ισοζύγιο συναλλάγματος και στην αύξηση καινοτομίας. Κι ας σημειωθεί, είναι κλειστές ακόμη κάνουλες από τις τράπεζες. Κι έτσι το Κέντρο του συγχώρησε τα λάθη.. Επειδή κάθε φορά που ήθελε το Κέντρο να θυμώσει άκουγε τρομερές φωνές από τους Συριζέους. Και τότε θύμωνε πιο πολύ με τις φωνές αυτές και ξεχνούσε τα μικρά ή μεγάλα λάθη του Μητσοτάκη. Αυτό ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Το Κέντρο ψηφίζει με ελαστική ιδεολογική προσέγγιση και χωρίς πάθος. Ψηφίζει σκεπτόμενο και ήσυχα. Φοβάται τις φωνές, την τοξικότητα, την καταστροφολογία, το μηδενισμό. Φοβάται βέβαια και την έπαρση, αλλά αυτή έχουμε χρόνο στο μέλλον να δούμε αν θα έρθει για να την (επι)κρίνουμε. Προς το παρόν έγιναν εκλογές και τις κέρδισε το Κέντρο. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να φωνάζουν. (*) Λευτέρης Βιολέττας Business Consultant BSc, BBA, MBA, LLM