Aπό την αρχαιότητα ακόμα στη Σκιάθο ήταν ανεπτυγμένη η ναυπηγική τέχνη. Στους αιώνες του Κάστρου, ο Ταρσανάς (ναυπηγείο) βρισκόταν στο βόρειο άκρο της Κεχριάς, εξ ου και τ' όνομά του. Μετά την απελευθέρωση και την μετοίκηση στη σημερινή πόλη, αναπτύχθηκαν ναυπηγεία σ' όλο τον απάνεμο φυσικό κόλπο με πιο γνωστό του Αη- Γιώργη. Γλυφονέρι, Αμμουδιά, Ζαχαράκη, Ταλιάγρια, Σίφερι, φιλοξένησαν Ταρσανάδες καθώς το νησί διέθετε αγριοπεύκη και γενικά ξυλεία για σκάφη. Ντόπιοι τεχνίτες και πρωτομάστορες, σχεδόν αυτοδίδακτοι, μαζί και Σκοπελίτες που γνώριζαν πρώτοι τη τέχνη, έχτισαν' πλοία που άφησαν εποχή στα χρόνια της ιστιοφόρου ναυτιλίας. Σκαριά που έφτασαν ως την Αμερική κι έγινε εύφημη μνεία γι' αυτά στις εκδόσεις Shipo Lights of the Word του Αγγλικού υπουργείου Ναυτικών. Αξίζει να αναφέρουμε τουλάχιστον τους; Σταμάτη Σταματά, Γεώργιο Κων. Μυτιληναίο, Κωσταντή Γ. και Νικολή Μυτιληναίο και τον Γεώργιο Αγ. Τσουβελέκη. Η μέγιστη αυτή τοπική τέχνη, πήρε την κατιούσα με την εμφάνιση της ατμίρης ναυτιλίας και έσβησε οριστικά με την εισβολή στο νησί της τουριστικής λαίλαπας. Σήμερα υπάρχει μόνο στις νοσταλγικές μνήμες των παλιών, σε κάποιους που στηρίζουν το ναυτικό μουσείο με προεξέχοντες τους συνταξιούχους ναυτικούς και τον πρόεδρο Γιάννη Παρίση, και σε λίγους που φιλοτεχνούν ακόμα ομοιώματα καραβιών.