Έναν συγκλονιστικό διάλογο, μεταξύ του πατέρα Θεόδωρου, επικεφαλής του «Εσταυρωμένου», με έναν άστεγο , γνωστοποιεί σήμερα η ΜΑΓΝΗΣΙΑ, που αποτυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την κατάσταση στην οποία βρίσκονται ορισμένοι συμπολίτες, αλλά και τις προσπάθειες που κάνει και με σημαντικότατο αποτέλεσμα, μόνο με τη συνδρομή των συνανθρώπων, ένας σύλλογος σαν τον «Εσταυρωμένο». Χάρη στη προσπάθεια του συλλόγου και των μελών του, ξεπερνούν πολλές απ τις δυσκολίες τους, αρκετοί έχοντες ανάγκη… Παράλληλα, αυτό που φαίνεται, είναι το παράπονο που προφανώς υπάρχει σε πολλά πρόσωπα, που έχουν ξεχαστεί από γνωστούς και φίλους… Ο διάλογος - Δεν αντέχω άλλο στο παγκάκι… Δυστυχώς, πάτερ μου, έχεις γίνει γραφικός μιλώντας συνεχώς για μας, τους άστεγους. – Τι να κάνω, αδελφέ μου… Πλησιάζει ο χειμώνας και όλοι εσείς που ζείτε στο δρόμο σκέπτεστε το πως θα τα βγάλετε πέρα. Βλέπεις, με πλησιάζουν οι άστεγοι χωρίς να λένε ΤΙΠΟΤΑ. Μιλάνε με την εύγλωττη παρουσία τους έξω από το Ναό, όταν βγαίνω. Κάθονται σκυμμένοι απέναντι στα πεζούλια του προαυλίου και με κοιτάζουν στα μάτια. – Και τι μπορείς να κάνεις περισσότερο, καλέ μου πάτερ. Ναι, ο «Εσταυρωμένος» και η Εκκλησία μας ταΐζει, μας ντύνει, μας δίνει βοηθήματα και τόσα άλλα. Αλλά χωρίς στέγη… Είναι φοβερό να κοιμάσαι έξω, μέσα στον κίνδυνο και στο κρύο. Ήδη, είμαι άρρωστος… Δεν αντέχω άλλο να κοιμάμαι στο παγκάκι… – Καλά τα λες, φίλε μου, αλλά κλωτσά η ψυχή μου. Όταν πέφτω για ύπνο, σκέπτομαι όλους εσάς που δεν έχετε που ν’ απαγκιάσετε. – Μην τα λεπτολογείς τόσο πολύ, πάτερ μου. Θα πάθεις καμιά ζημιά και θα τρέχουμε και για σένα. Να ξέρεις, πως είμαστε χαμένοι από πρώτο χέρι. Όλοι μας ξεχάσανε. Φίλοι, συγγενείς, πρώην συνεργάτες και τόσοι άλλοι, που κάποτε ήμασταν … καλοί γι’ αυτούς. Τώρα…. - Το μόνο που μπορώ να προσθέσω σ’ όλ’ αυτά που προσφέρει ο «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ» είναι να αναδεικνύω το πρόβλημά σας και να φωνάζω μήπως μ’ ακούσει κανείς… – Εσύ καλά κάνεις, αλλά όλοι παραμένουν αδιάφοροι… – Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλοι μένουν αδιάφοροι μπροστά στον πόνο και στη δυστυχία τόσων ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που δακρύζουν σκεπτόμενοι κι εσάς τους άστεγους. – Σιγά τα ωά, πάτερ μου… Τελείωσαν οι ευαίσθητοι άνθρωποι. Όλοι κοιτάνε την πάρτη τους … – ΟΧΙ, δεν είναι έτσι όπως τα λες. Το αποδεικνύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μας στηρίζουν ως Σύλλογος – Πάτερ, σε παρακαλώ μίλησε και για μένα. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ. Είμαι σε μια ηλικία και σε μια κατάσταση που δεν μπορώ πια να εργαστώ, όπως οι άλλοι. Έκλεισα τα 55 και επί πολλά χρόνια βρίσκομαι στο δρόμο. Δε ζητώ σπίτι… Ζητώ μια γωνιά, έστω μια μικρή αποθήκη, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση… Δε ζητάω πολλά. Θέλω να ξαπλώνω και να κοιμάμαι σ’ ένα ασφαλισμένο μέρος με σκεπή. Να κοιμάμαι με κλειστά και τα δύο μάτια….