Πολλές φορές οι εκδηλώσεις που "ξεχνιούνται" να προωθηθούν είτε με την αφίσα είτε με την δημοσίευση είναι αυτές που κρύβουν καλά το μυστικό της επιτυχίας. Είναι η παράξενη ώρα, η παράξενη τοποθεσία, η δύναμη του λόγου και της εικόνας που ξαφνικά σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι αλλού και ταξιδεύεις μαζί με το Μαθιό... με τη Νοσταλγό, με τα λόγια του κυρ Αλέξανδρου, για μέρη που ίσως ο προορισμός τους να μην είναι γνωστός... αλλά τι σημασία έχει ... εσύ έχεις ήδη φύγει... "Η Νοσταλγός" είναι ένα καλοστημένο καλλιτεχνικό ραντεβού χωρίς πολλά φώτα με τον ήχο πολλές φορές να τον καλύπτουν οι γύρω μουσικές ή οι φωνές των παιδιών αλλά είναι καλύτερα έτσι... σε κάνει να δίνεις μεγαλύτερη προσοχή σε αυτόν που μιλάει, σε αυτόν που αφηγείται να ακούς καλύτερα τη μουσική και πέραν από αυτή. Να θες τόσο πολύ να μπεις σε αυτή τη μικρή βάρκα και ας ξέρεις πως θα στριμωχτείς στα λόγια της Νοσταλγού και θα σε παρασύρουν τα χέρια της Λαλιώ... Να που βρίσκεται η αληθινή μαγεία του Παπαδιαμάντη γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης. Δε ζητά να τεντώσει τα νεύρα μας, να σείσει πύργους και να επικαλεστεί τέρατα. Οι νύχτες του, ελαφριές σαν το γιασεμί ακόμη και όταν περιέχουν τρικυμίες, πέφτουν επάνω στην ψυχή μας σαν μεγάλες πεταλούδες που αλλάζουν ολοένα θέση, αφήνοντας μια στιγμή να δούμε στα διάκενα τη χρυσή παραλία όπου θα μπορούσαμε να 'χαμε περπατήσει χωρίς βάρος, χωρίς αμαρτία. Η μαγεία του Παπαδιαμάντη στο τομίδιο των περίπου ογδόντα σελίδων, όπου η Νοσταλγός πιασμένη στα μαγνάδια της νύχτας και της αποθυμιάς αναστενάζει και λαχταρά: "Να έβγαινα σε μια βαρκούλα, τώρα δα... έτσι μου φαίνεται... να φτάναμε πέρα!" Το "πέρα" είναι η πατρίδα της, ο γενέθλιος τόπος, τόπος βουνίσιος, ακριβώς πίσω από το αντικρινό βουνό. Δεν ήταν μακριά της, μα εκείνη αισθανόταν όπως αν βρισκόταν σε άλλη ήπειρο, "ως να την εχώριζεν ολόκληρος ωκεανός εκείθεν, ενώ μόλις απείχε δώδεκα μίλια...". Ασφυκτιούσε μέσα σε μια σχέση που δεν επιθύμησε ποτέ η Λιαλιώ η μικροπαντρεμένη. Ο άντρας της με τα υπερδιπλάσια χρόνια ούτε που της έδινε σημασία. Ολημέρα άφαντος από το σπίτι και η καρδιά της νέας φούσκωνε, όχι μόνο από τη νοσταλγία της πατρίδας, μάλλον από το όνειρο μιας ζωής που δεν θα την πλησίαζε ποτέ, το 'ξερε. "Για να δοκιμάσω πώς θα μου φανεί, όταν θα μβαρκάρω για να πάω πέρα...". Είχε απευθυνθεί σε νεαρό δεκαοχτάχρονο γείτονά της, τον Μαθιό, κι εκείνος απάντησε χωρίς καθόλου να διστάσει: "Μπορώ να ρίξω εκείνη τη βάρκα στον γιαλό... Τι λες, δοκιμάζουμε;" Βάρκα ξένη, αλλά θα έφευγαν για μια βολτούλα μόνο, "μια γύρα μες στο λιμάνι, τώρα με το φεγγαράκι". Δεν θα τους αντιλαμβάνονταν. Ετσι πίστευαν... «Η Νοσταλγός», λοιπόν ‘επιστρέφει’ εκεί που ξεκίνησαν όλα, εκεί που “μια νὺξ τοῦ Μαΐου θερμή”, … ο Μαθιός ἀβαράρισε τη βάρκα με τη Νοσταλγό για το ταξίδι στην ελπίδα. Κάθε Τετάρτη λίγο πριν την βραδινή σας έξοδο εκεί λίγο πριν τις 9.30 και μάλιστα χωρίς είσοδο, κάντε ένα κόπο (που θα καταλάβετε πως μόνο κόπος δεν είναι) και κατηφορίστε στην αυλή του κυρ. Αλέξανδρου (όπως την λέω) να απολαύσετε αυτή την ονειρική παράσταση στο Μουσείο του Παπαδιαμάντη. Δεν είναι πως θα το χαρούν οι διοργανωτές ή οι συντελεστές, αφού άλλωστε αυτή είναι η αμοιβή τους, αλλά θα νιώσετε αυτή τη γαλήνη που έχει συμπτυχθεί σε λιγότερο από μία ώρας παράσταση περίτεχνα και νοσταλγικά. Ρίξτε και εσείς αυτή τη βάρκα στο γιαλό... και ας είναι ξένη.. δοκιμάστε να φύγετε και να ξεφύγετε έτσι μόνο για μια βολτούλα, μια γύρα μες στο λιμάνι, τώρα με το φεγγαράκι... Καλό ταξίδι   Χορηγός Επικοινωνίας : Skiathoslife.gr