Ο ποιητής και στοχαστής Ζήσης Οικονόμου γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Παπαδιαμάντης, το 1911, και πέθανε 'μες τη φωτολουσιά τ' Αυγούστου' του 2005. Δεν τον είδα ποτέ. Μεγαλώσαμε με τον ίσκιο του να πλανιέται απέναντι στην Πούντα, πάνω απ' το ήρεμο ακροθαλάσσι, όπου ήταν το σπίτι του. Έζησε εκεί με τη γυναίκα του Ευγενία, αθόρυβος κι απομονωμένος τροφοδοτώντας άθελά του, με αμέτρητους μύθους την μικρή κοινωνία μας που παρά την 'ανάπτυξή' της, παρέμεινε κλειστοφοβική. Κανείς δε μας μίλησε για το έργο του, ούτε βρέθηκε δάσκαλος να μας διαβάσει έστω ένα ποίημα του και μερικοί τα ψάχναμε από ένστικτο, σχεδόν κρυφά, σαν να' ταν απαγορευμένα (ή μήπως ήταν;). Το ελεύθερο πνεύμα του και ο νεωτερισμός που έφερε στην ποίηση, οδήγησαν την Ακαδημία Αθηνών να τον βραβεύσει το 1977 για το 'Αιθρία σιγή'. Αργότερα, το 1995, του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το σύνολο του έργου του. Υπήρξε ένας απ' τους πιο ιδιαίτερους εκφραστές της γενιάς του μεσοπολέμου. Ο Μ. Αναγνωστάκης μίλησε για μεγαλύτερο αδελφό που του έμαθε πολλά. Είναι αναμφισβήτητα, ο σημαντικότερος λογοτέχνης της Σκιάθου μετά τους δύο Αλέξανδρους. Πριν φύγει, και χωρίς να μας χρωστά απολύτως τίποτα, κληροδότησε στο Δήμο με την 696/2002 δημόσια διαθήκη του, δύο σημαντικά ακίνητα για πολιτιστικούς σκοπούς. Το δεύτερο μάλιστα είναι το πανέμορφο σπίτι που γεννήθηκε, στην οδό Ουρανίτσας 5. Μετά χρόνων πολλών, η Περιφέρεια το ενέταξε στο ΕΣΠΑ, όπου εγκρίθηκαν 53000 ευρώ για την ανακαίνισή του. Απ' τα λίγα που γνωρίζω, τελείωσε. Άραγε ο Δήμος τι σχεδιασμό έχει κάνει για να το αξιοποιήσει και να το λειτουργήσει;