Στην πανέμορφη Σκιάθο τα καλοκαίρια όπου κι αν πας, θες δεν θες, ακούς μόνο απάνθρωπες λούπες, ψυχοφθόρες επαναλήψεις και ανεγκέφαλη βλαβερή - νεκρή μουσική. Ηχητικός φασισμός. Εκατοντάδες ντεσιμπέλ με μηδέν ψυχή. Επίπεδο μουσικού πολιτισμού Νεάντερταλ. Στην παραλία, στα μαγαζιά, στα εστιατόρια, στα μπάρ και στα καφέ, στο μπαλκόνι του σπιτιού σου...

Μια εκκωφαντική εμμονή στο χείριστο «τίποτα» που τελικά αφήνει πνιγμένους στην μοναξιά τους ανθρώπους, κάνοντάς τους απλά να κοιτούν αμήχανα την οθόνη του κινητού τους. Πόσο αταίριαστη αυτή η ηχορύπανση με την ομορφιά της φύσης και με την αλήθεια της ζωής. Προσβολή κατά της θείας τάξης. Μουσικές που νεκρώνουν το συναίσθημα, ηχούν ξεδιάντροπα σαν να μην υπήρξαν προηγούμενες τα 4.000 χρόνια ιστορίας του νησιού, αλλά και που αδιαφορούν για τις μελλούμενες και αγέννητες ακόμα μουσικές. Έτσι κόβεται το νήμα που ενώνει παρελθόν-μέλλον.

Προς το ξημέρωμα τα μπαρ ρίχνουν και κάνα σκυλαδικάκι από εκείνα που οι τραγουδίστριες ουρλιάζουν, χωρίς λόγο, πνιγμένες από την αδρεναλίνη και οι τραγουδιστές κλαίνε, πάλι χωρίς λόγο, χωρίς ίχνος ανδρισμού. Ε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως το ’Έθνικ’ Μπούρτζι, το ‘ροκ’ Τυφλό Σκυλί μαζί με κάνα δυο ακόμα ροκ μπαρ, μια δυο ταβέρνες με παλιά λαϊκά και το παραδοσιακό τσιπουράδικο του παλιού λιμανιού που κοσμείται από τα κελαηδίσματα των καναρινιών του Παπα-παναγιωτάκη. Διπλανό ολόχρυσο μαγαζί. Οι παλιοί είναι αλλιώς. Σέβονται τον τόπο που τους ανέστησε και τους ζει. Οι νεοεπήλυδες προσκυνούν μοναχά τον τζίρο, από όπου κι αν προέρχεται. Πολύ φοβάμαι πως το ίδιο συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Φυσικά στα υπόλοιπα νησιά όλο και κάποια θεατρική παράσταση θα παρουσιάζεται, κάποιο φεστιβάλ, κάποιο μη-γαβ ραδιόφωνο θα ακούγεται και κάπου θα παίζεται και ζωντανή μουσική σαν αντιστάθμισμα.

Συχνά όχι καλή, το ξέρω, μα στην Σκιάθο η μια η δυό συναυλίες τον χρόνο που γίνονται, λογίζονται σαν αμαρτία. Χθες, δυό φοιτητές ερασιτέχνες μουσικοί με κιθάρα, μπουζούκι και Πειραιώτικα ρεμπέτικα, έσπασαν το αντιμουσικό δόγμα κάνοντας τον κόσμο στην παραλία να χορεύει αγκαλιά και να γελάει. Μεγάλη η δίψα για αλήθεια. Η έλλειψη αληθινής μουσικής από την μια και η παρουσία των «ηλεκτρονικών σκουπιδιών» από την άλλη, μετέτρεψαν από τόπο σκιερό το νησί, σε τόπο σκοτεινό. Όμως «Η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα» (Πλάτων). Στην Σκιάθο τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Η ευθεία υπερισχύει της καμπύλης και ο εξυπνάκιας, νεοβλάξ με άποψη «τύπος», επιβάλλεται με τον παρά του, της «νήσου των ποιητών». Αύγουστος στο νησί… «Φυλάξου για το τέλος θα μου πεις…»

Αντώνης Μιτζέλος 1/8/22 Σκιάθος