Χρόνια φτωχικά μα η ανθρωπιά περίσσευε όπως κι ο σεβασμός στους γονείς και στους παππούδες. Οι νέοι δεν περίμεναν να πάρουν από εκείνους μέχρι να βγει η ψυχή τους. Αντίθετα, αναγνώριζαν πόσα τους πρόσφεραν -την ίδια τους τη ζωή- κι ανταπέδιδαν την αστείρευτη αγάπη τους με τα λίγα που μπορούσαν. Με το γιορτινό καλάθι κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Έθιμο απαράβατο. Μαζί με τις ευχές προς τους απόμαχους κι ένα μεγάλο ευχαριστώ που άστραφτε στα χαμόγελα των εγγονών που μετέφεραν το κοφίνι με τα καλούδια όλο χαρά. -Παππού, γιαγιά… -Παιδιά μου… Μπρούσκο κρασί, ζάχαρη, καφές, τσιγάρα, λίγα φαγώσιμα και κόκκινα αυγά το Πάσχα. Κουραμπιέδες, κάλτσες καμιά μπλούζα τα Χριστούγεννα. Κι από πάνω σκεπασμένα με ειδική πετσέτα που τις άκρες της στόλιζε χειροποίητη δαντέλα…. -Παππού, γιαγιά… -Παιδιά μου… -Καλό Πάσχα!