Πριν ακόμα ανοιχτεί ο αυτοκινητόδρομος για την Ευαγγελίστρια, στη δεκαετία του 70, μια μικτή ομάδα μαθητών του Λυκείου αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στο μοναστήρι της Ευαγγελίστριας και ν' ακούσουμε τον Ακάθιστο ύμνο. Πώς μας ήρθε; Απλά είχε χιονίσει τόσο που η εκδρομή ήταν από μόνη της μια πρόκληση. Ξεκινήσαμε λοιπόν ν' ανεβαίνουμε το παλιό μονοπάτι που όμως είχε γίνει άφαντο απ' το απάτητο χιόνι. Η 'ανύμφευτος νύμφη' της φύσης μας αποκάλυψε όλη την αγνότητά της κι εξηγήθηκε ο στίχος των Χαιρετισμών με τον πιο παραστατικό τρόπο. Αγνώριστο τοπίο, πάλλευκο, ειρηνικό, αναμάρτητο. Χανόταν το λευκό στις στεριές του ορίζοντα κι έσμιγε με το γαλάζιο σαν να ήταν απλωμένη η σημαία μας πάνω στη θάλασσα. Βουλιάζαμε στο χιόνι και χαιρόμασταν σαν μικρά παιδιά. Ήχοι πουλιών, θρόισμα ανέμου, κελαρύσματα πηγών, άγγιγμα τρελών, αδέσποτων νιφάδων, μας έκαναν να σταθούμε στο ξέφωτο και ν' αναφωνήσουμε όλοι μαζί: "Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε." Κάναμε, αντί για μία, δύο ώρες να φτάσουμε κι όταν μπήκαμε στο μοναστήρι η ψυχή μας αγαλλίασε απ' τους ύμνους που έβγαιναν απ' το ιερό. Οι Χαιρετισμοί είχαν αρχίσει και πέσαμε πάνω στο:  "Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματι"