Πριν μεταλλαχθούν και οι απόκριες στο νησί, όπως σχεδόν παντού, και προσαρμοστούν στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, αποτελούσαν γνήσια λαϊκή παράδοση συνυφασμένη με την εκτόνωση των ανθρώπων μέσα από το τραγούδι, το χορό και γενικότερα, το γλέντι. Όλη η Σκιάθος βρισκόταν στο πόδι. Τη μέρα στήνονταν μεγάλοι χοροί όπου κορίτσια και γυναίκες, φορώντας συνήθως 'κολοβόλια', χόρευαν και τραγουδούσαν τις δεκάδες παραλογές και τ' αμέτρητα στιχάκια της αγάπης που έλεγε ένας στην αρχή κι επαναλάμβαναν όλοι περιπαθώς. Τα βράδια στις ταβέρνες, γλεντούσαν οι πιο μερακλήδες, πίνοντας σχεδόν ξεροσφύρι, ώσπου λυνόταν η γλώσσα τους κι άρχιζαν τα σκωπτικά και τα ευτράπελα. Τέλος τα σπίτια ήταν ανοιχτά να υποδεχτούν τους 'μουτσούνους' -ακαθόριστου φύλου Διονυσιακές φιγούρες που δύσκολα μπορούσες να μαντέψεις ποιον έκρυβαν κι η μαντεψιά γινόταν στοίχημα κεφιού-. Μοσχοβολούσαν οι τηγανιές πριν την σαρανταήμερη αποχή απ' το κρέας (εξ ου και το απο- κρια) και σε αρκετά σπίτια μάλιστα, ετοίμαζαν πατσά και 'πηχτή' για να φιλέψουν τους μουσαφίρηδες ή τους περαστικούς. Το ντόπιο κρασί που έδιωχνε τη λύπη (ο περίφημος Αλυπιακός οίνος της Σκιάθου) έρεε παντού άφθονο και σ' όλα τα σοκάκια αντηχούσαν τα όργανα και τα άσματα που υμνούσαν τη ζωή και τον έρωτα και ξόρκιζαν το χάρο. Απ' τα τραγούδια που μάζεψα μικρός από τις γιαγιάδες, αφιερώνω στην καταναλωτική μας μανία που ισοπέδωσε τα πάντα στο διάβα της και δυστυχώς πολλοί την αναπολούν ακόμα και στα χρόνια της κρίσης με νοσταλγία, ένα στοχαστικό δίστιχο: "Kαλέ τι κόσμος είναι αυτός, τι σφαίρα είναι τούτη, να μη νικάει ο έρωτας μον' να νικούν τα πλούτη"