Κατά καιρούς διαβάζουμε ή ακούμε διάφορες φήμες για την παραχώρηση, και κατ’ επέκταση την’’αξιοποίηση’’, του ωραιότερου ίσως ερημονησιού του Αρχιπελάγους, του Τσουγκριά.

Οι φήμες είναι όντως βάσιμες αφού το νησί, έκτασης 1140 τ.χλμ, πέρασε στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ ώστε να πωληθεί σε υποψήφιους επενδυτές τουριστικού θέρετρου και μην ακούτε όσα λέγονται για το μπερδεμένο ιδιοκτησιακό του καθεστώς, καθώς στην Ελλάδα τα πάντα ‘ξεπερνιούνται’ για τους εκλεκτούς! Κινδυνεύει λοιπόν να πωληθεί ο Τσουγκριάς και μάλιστα τώρα περισσότερο από ποτέ, γιατί η χώρα είναι πτωχευμένη και εκχωρεί ό,τι ζητείται . Ας λάβουν όμως υπόψη οι υποψήφιοι επενδυτές τα λόγια του παπα- Ιερεμία στο διήγημα «Τα βακούφικα» του Αλέξανδρου Μωραιτίδη: «Τα βακούφικα, ήτοι κτήματα αφιερωθέντα άπαξ εις τον Θεόν, επ' ουδενί λόγω αναλαμβάνονται πλέον οπίσω. Όστις τα αφαιρέση, έστω και δι' αγοράς, είνε ιερόσυλος και υπόκειται εις την κατάραν του Θεού.» Κι ο Τσουγκριάς αποτελεί βακούφικο αφού ανήκει εξ αδιαιρέτου και στη Μονή του Ευαγγελισμού, την αποκλειστική κάποτε κτήτορα.

Εδώ και χρόνια βέβαια, εμφανίζονται ως συνιδιοκτήτες του νησιού η εταιρεία Φιξ που πτώχευσε το 1983 και η ντόπια οικογένεια Επιφανειάδη, η οποία όμως σεβάστηκε το νησί φτιάχνοντας μόνο το πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Φλώρου και Λαύρου το 1961 κι ένα λιοτρίβι. Η Σκιαθίτικη οικογένεια, λένε κάποιοι παλιοί, πως δεν αγόρασε καν το μερίδιό της απευθείας από το μοναστήρι του Ευαγγελισμού. Στα χρόνια του Μεσοπολέμου είχε παραχωρηθεί αυτό το μερίδιο σε δυο αδέλφια με το επώνυμο Χαρατζής από τη Λάρισα που εγκαταστάθηκαν στη Σκιάθο κι έψαχναν ν’ αγοράσουν γη για βοσκοτόπια, ξυλεία και ελαιοκαλλιέργεια.

Αυτοί πήραν το μερίδιο και άρχισαν να εκμεταλλεύονται τα πλούσια εδάφη στο ερημονήσι κάνοντας σχέδια και για κτίσματα. Ο ένας απ’ τους δύο είχε τρία ανήλικα παιδιά (2 κορίτσια 7 και 9 ετών κι ένα 5χρονο αγοράκι) που τα’ παιρνε μαζί του στο νησάκι το καλοκαίρι. Τα μικρά χαίρονταν το μπάνιο τους στην παρθένα φύση ώσπου μια μέρα το ένα εξ’ αυτών είδε μια μαυροφορεμένη να έρχεται απ’ τη μεριά της θάλασσας. Στάθηκε μπροστά στη μικρή και της είπε: -Nα πεις στο μπαμπά σου να φύγετε από δώ… Το βράδυ που έμαθε τα νέα απ’ το παιδί ο Χαρατζής θορυβήθηκε μα δεν έδωσε συνέχεια καθώς τα άλλα δύο του παιδιά δεν είχαν δει το παραμικρό. Την άλλη μέρα όμως, ξανάγινε το ίδιο μα τούτη τη φορά η μαυροφορεμένη ήταν άγρια σαν θεριό, τα μάτια της πετούσαν φλόγες, η φωνή της ριγούσε τη θάλασσα και κούναγε επιδεικτικά το δάχτυλο μπρος απ’ τη μύτη της μικρής.

Το παιδί πανικοβλήθηκε, το έπιασαν σπασμοί κι ο πατέρας του πήρε στα σοβαρά τα λόγια του. Γύρισαν όλοι μαζί στο σπίτι που νοίκιαζαν πάνω απ’ του Δεληγιάννη στο παλιό λιμάνι και οι μεγάλοι αναζήτησαν αμέσως αγοραστή ο οποίος βρέθηκε στο πρόσωπο του εν λόγω εφοπλιστή.

Έκτοτε, τ΄αδέλφια Χαρατζή έφυγαν κι ούτε που ξαναπάτησαν το πόδι τους στη Σκιάθο…