Σήμερα είναι μία ιδιαίτερη μέρα. Μετά από 16 χρόνια, ολοκλήρωσα τον κύκλο μου στον τηλεοπτικό σταθμό Astra. Στο σπίτι μου, όπως συχνά το αποκαλώ, καθώς έχω περάσει εκεί σχεδόν το μισό κομμάτι της ζωής μου. Όλα αυτά τα χρόνια εκπαιδεύτηκα, δοκιμάστηκα, έκανα εκείνο που νόμιζα σωστό , δικαιώθηκα, πέτυχα και απέτυχα. Δεν απέκλεισα ποτέ κάποιον, ακόμα κι αν διαφωνούσα μαζί του και επέλεξα να φιλοξενώ στις εκπομπές μου όλες τις φωνές. Κατηγορήθηκα γι’ αυτό. Έκανα και λάθη για τα οποία ζητώ συγγνώμη. Έχω επιλέξει να υπηρετώ μία συγκεκριμένη “σχολή” στη δημοσιογραφία. Όχι εκείνη του παρατηρητή των γεγονότων και των ίσων αποστάσεων από αυτά, αλλά εκείνη της ελεύθερης έκφρασης της προσωπικής μου άποψης, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Πάντα πίστευα ότι το επάγγελμά μας δεν σχετίζεται με τις δημόσιες σχέσεις, γι’ αυτό και προτίμησα να παίρνω θέση στα γεγονότα, να ψάχνω και να βρίσκω την αλήθεια, να υπηρετώ το δημόσιο συμφέρον και να εκπροσωπώ τη φωνή της λογικής, κόντρα στον λαϊκισμό. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Σίγουρα όμως προσπάθησα. Σε αυτά τα 16 χρόνια, εκατοντάδες άνθρωποι αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά μέσα από τις εκπομπές μου, πολλοί βρήκαν το δίκιο τους απέναντι σε ένα παράλογο Κράτος, ταλαντούχοι καλλιτέχνες έγιναν γνωστοί από την παρουσία τους, πολιτικοί από όλους τους χώρους εξέφρασαν το αφήγημά τους ελεύθερα. Άλλωστε αυτό είναι η τηλεόραση. Μία δημόσια συχνότητα, μία μεγάλη γιορτή του πλουραλισμού, χωρίς αποκλεισμούς και εγωπάθειες. Είμαι περήφανος που όλο αυτό το διάστημα έχτισα σχέσεις εμπιστοσύνης με τους συνεργάτες μου. Τόσο που σήμερα να με αποχαιρετούν με πόνο ψυχής. Τους ευχαριστώ τόσο πολύ. Και κυρίως ευχαριστώ τους τηλεθεατές που με έβαλαν στο σπίτι τους. Εκείνους που γίναμε μία καλή παρέα κάθε μεσημέρι με την αμφίδρομη επικοινωνία που είχαμε. Θα ήθελα να σας αγκαλιάσω έναν έναν ξεχωριστά. Έλαβα την απόφαση, μετά από 21 χρόνια στην περιφερειακή τηλεόραση, να κάνω το επόμενο βήμα, το οποίο θα το μάθετε σύντομα. Και είμαι βέβαιος ότι κι εκεί θα ανταμώσουμε, όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Με τις αλήθειες που μοιραζόμαστε τόσα χρόνια. Τα σέβη μου…