«Πεύκα που φτάνουν µέχρι την άκρη της θάλασσας, λες και είναι του Ρίτσου "τα τραγιά γιαλό γιαλό που βόσκουν τ’ άσπρο αλάτι"» Συχνά στη λογοτεχνία συµβαίνουν πράγµατα που σε ανύποπτο καιρό µεταµορφώνονται σε θαύµατα, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν: συγγραφέα ή αναγνώστη. Είναι η τρίτη µέρα που βρίσκοµαι στη Σκόπελο και ξαναπιάνω µετά από χρόνια τον αριστουργηµατικό «Ο Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού». Στο κεφάλαιο «Για την οµορφιά» ο θηρευτής του κάλλους Τόµας Μαν εξοµολογείται την αλήθεια που τον βασάνισε διά βίου: «Η οµορφιά είναι µια µαγική συναισθηµατική επίδραση, πάντοτε µισότρελη, πολύ ασταθής και εύθραυστη… ως νεανική χάρη γέρνει ελαφρά προς τη θηλυκότητα από ψυχική και εκφραστική άποψη». Δεν έχει καλά-καλά ανατείλει ο ήλιος πάνω από το πευκόφυτο βουνό, και τι δουλειά έχει ένας µεσήλικας στο κρεβάτι, όταν ο Θορώ στο «Ουόλντεν» παραγγέλνει ότι πρέπει να ξυπνάµε «Πριν ακόµα κι απ’ αυτή τη συνείδηση του κόσµου»; Αποφασίζω να δοκιµάσω τη σωµατική µου αντοχή και να κολυµπήσω πηγαινέλα από την παραλία της Μηλιάς ως την απέναντι δασωµένη βραχονησίδα, εξού και η ονοµασία της, Δασιά. Με έχει ιντριγκάρει ο θρύλος της: δύο αδέρφια θα έβρισκαν τον εκεί κρυµµένο θησαυρό, µόνο που ο ένας τους θα πέθαινε. Σήµερα στη Σκόπελο, όλοι το λένε, υπάρχει ένας ζάµπλουτος ντόπιος, «φτιαγµένος απ’ το πουθενά, που ο αδερφός του σκοτώθηκε σε τροχαίο…». Με τέτοιες ιστορίες στο κεφάλι και επιστρατεύοντας κάθε κολυµβητική δεινότητα και τεχνική, καταφέρνω να φτάσω κάποια στιγµή ξέπνοος. Στην επιστροφή αφήνοµαι να θαυµάσω το έκπαγλο τοπίο. Πεύκα που φτάνουν µέχρι την άκρη της θάλασσας, λες και είναι του Ρίτσου «τα τραγιά γιαλό γιαλό που βόσκουν τ’ άσπρο αλάτι», λαχταριστή σιγή από ζώα και ανθρώπους – γαλήνη, αίσθηση που ταξιδεύει τη νοσταλγία σε ανείπωτα παιδικά καλοκαίρια. Γυρίζω τα µάτια προς τη δίδυµη Σκιάθο. Εκεί η Μοσχούλα, εκεί η Ακριβούλα, εκεί και τα Ρόδινα ακρογιάλια. Για να στέψω µε κότινο την υδάτινη νίκη, παίρνω την απόφαση να ξανοιχτώ προς τη διπλανή από τη Μηλιά παραλία, την Καστάνη· ένα από τα σκηνικά της περιλάλητης ταινίας. Δεν απέχω πολύ από τη στεριά, όταν τη βλέπω. Μόλις έχει βγει από το κύµα και τινάζει το κοριτσίστικο κορµί να διώξει από τη γύµνια της τις πολλές σταγόνες. Μου ’ρχεται να της φωνάξω: «Μα πού γύριζες οληµερίς στη σκληρή ρέµβη της πέτρας και της θάλασσας;» ή να της τραγουδήσω από την Κανελλόριζα: «Δώδεκα χρονώ και ο ήλιος δεν την είδε…», όµως διστάζω. Αποµακρύνοµαι προς τη Μηλιά µε αθόρυβο ύπτιο. Από το δέντρο στο περιβόλι κόβω ένα δαµάσκηνο. Ώριµο. Κάθε ηλικία και το φρούτο της. Ή, όπως το βιώνει ο συγγραφέας και στον «Θάνατο στη Βενετία»: «Την τέλεια οµορφιά δεν µπορεί κανείς να της συγχωρήσει τίποτα». *Ο Κώστας Ακρίβος είναι συγγραφέας. Το βιβλίο του «Πότε διάβολος πότε άγγελος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχµιο. «Πηγή: https://www.athensvoice.gr