Μπέος και ήσυχη νύχτα ίσως να μοιάζει σχήμα οξύμωρο κι όμως συνέβη εψές το βράδυ εδώ στη Σκιάθο. Καθόταν στη νότια άκρη απ’ το παλιό λιμάνι σ’ ένα παγκάκι πρώτο στη θάλασσα. Λίγο πιο πίσω κάπνιζα το τσιγάρο μου ακουμπώντας στην παντοτινά τραβηγμένη βάρκα των απόμαχων ναυτικών. Κι οι δυο βλέπαμε πέρα στον ορίζοντα ένα καράβι που αργά τραβούσε βόρεια. Τη μια φαίνονταν τα πολύχρωμα φώτα του και την άλλη χάνονταν πίσω απ’ τα ερημονήσια, ανάλογα με το σημείο που βρισκόταν. Στο τέλος κρύφτηκε για πάντα στην πλάτη από την Πούντα. Στη θέση του στον ανοιχτό ορίζοντα, απόμεινε ένας ίσκιος που μάλλον σχημάτιζαν τα μάτια μας για λίγο. Τότε θυμήθηκα τις σκέψεις του δικού μας κυρ- Αλέξανδρου: «Όπως αυτό το μαύρο σημάδι, έτσι είναι και η ζωή. Όλα περνούν και σβήνουν και δεν μένει παρά στάχτη και καπνός, ένας μαύρος ίσκιος, ΄’σκιάς όναρ άνθρωπος’’, ‘’εφήμερος και παροδίτης’’». Χωρίς να ξέρω το γιατί, μου’ ρθε να μεταφέρω αυτά τα λόγια στον γνωστό σε όλους μας Αχιλλέα, μα, σαν τον είδα να κοιτά, όπως ο πολεμιστής που βρήκε καταφύγιο, γαληνεμένος προς το πέλαγο , δεν θέλησα να διακόψω τον ρεμβασμό του….