Αν σε κάτι διαφέρει το σημερινό χωριό απ' την πόλη είναι πως οι άνθρωποι εξακολουθούν να χαιρετιούνται στους δρόμους όπως παλιά, ακόμα κι αν δεν γνωρίζονται κι αυτό σημαίνει πολλά. Πως υπολογίζει ο ένας τον άλλον, πως σέβεται την ύπαρξή του, πως χαίρεται απ' την παρουσία του, πως τον εκτιμά και του εύχεσαι τα καλύτερα. Συνήθως οι άνθρωποι στις πόλεις- που με κάτι τέτοια λέγονται κι απρόσωπες- ξεχνούν αυτό που εύστοχα έγραψε ο Τάσος Αθανασιάδης ότι «έχουμε όλοι την ίδια μητέρα, την εποχή μας και θα φύγουμε μαζί της». Είμαστε λοιπόν παντού παιδιά της εποχής μας, μας ενώνουν κοινά βιώματα, ζούμε τις ίδιες μικρές και μεγάλες στιγμές, τα βήματά μας συχνά ανταμώνουν έστω και τυχαία. Ας μην σκοτώνουμε λοιπόν αυτές τις προσωπικές στιγμές μας, τις επαφές μας από τσιγκουνιά να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, να πούμε μια καλημέρα ή καλησπέρα ή καληνύχτα ή και καλή χρονιά. Δεν στοιχίζουν και τίποτα. Αντίθετα, μπορεί να γυρίσουν οι ευχές από εκεί που δεν το περιμένεις ως δώρα ψυχής, μπορεί να γεννήσουν μια γνωριμία, μια σχέση, ένα καινούργιο πρόσωπο να μπει στη βιωτή μας. Κι αν αυτό δεν συμβεί, σίγουρα μέσα μας θα νοιώσουμε όμορφα γιατί η προσφορά της αγάπης είναι από μόνη της λυτρωτική, παρήγορη, δεν χρειάζεται απαραίτητα ανταπόδοση, φτάνει και περισσεύει για να αισθανθούμε πληρότητα, για να νοιώσουμε περισσότερο άνθρωποι... ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!