Παράξενο πράγμα ο χρόνος. Τελευταία μέρα του Οκτώβρη , του μήνα χωρίς ΜΗ αυτή που περασε. Ο χρόνος.... Με την απειλη ενός νέου lock down προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμουν πριν λίγες μέρες, πριν λίγους μήνες, πριν λίγα χρόνια και το μόνο που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου είναι μια εικόνα. Ενα γέλιο μου που είχε βγει αβίαστα κάποια Χριστούγεννα που μύριζαν κανέλα. Γιατί άραγε; Δεν γαμιέται.... Κοιτάω έξω από το παράθυρο... Θα χαλασει ο καιρος λενε. Καιρός ήταν.... Βαρέθηκα αυτό το Φθινόπωρο σαν καλοκαίρι. Βρε λες να βρέξει? Και φέτος δεν πήρα ομπρέλα. Από τα 18 μου το ίδιο τροπάρι στην κάθε βροχή <<Ρε να πάρω μια ομπρέλα>> Ο χρόνος.... Κάνε μια παύση μικρή. Φοβάσαι και το ξέρω.Δυσκολες εποχές. Ο φόβος σέρνεται υπουλα στους δρόμους. Ο φόβος γλιστρά από τις χαραμάδες και μπαίνει στα σπίτια μας μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας στις 12.30. Πόσο δύσκολο να μαθαίνεις με ιδιαίτερα μαθήματα ,να ΜΗ φοβασαι μια νέα εποχη σε έναν μήνα που δεν είχε ποτέ ΜΗ! Φόβοι...μικροί και ύπουλοι ντυμένοι ασφαλεια , μεγάλοι ντυμένοι αθωότητα και μέτριοι ντυμένοι προδότες! Φοβοι... αυτά τα μικρά τερατάκια τσέπης, την μόνη ασφάλεια που έχουν, την μόνη δικλείδα ασφαλείας που τους έχει δώσει η ζωή για να εχουν ζωή , είσαι εσύ. Τα μάτια τους μπορούν και βλέπουν μέσα σου αυτό που τους κρύβεις. Όσο πλατιά και να χαμογελάς.... Μικρά τερατάκια τσεπης στο μπουφάν σου! Πάρε μια ανάσα, κλείσε τον τρομοκράτη που λένε Ερωτα να μη πάιζει πια μουσικές, χαλάρωσε και πάρτα αγκαλιά τα μικρά σου τερατάκια. Μίλα τους με την αλήθεια σου. Στρογγύλεψέ της λίγο τις άκρες να πάιξουν μαζί της αλλά μην την κάνεις φούσκα. Όταν οι φούσκες σκάνε χάνονται. Καντην τόπι από κουρέλια ντυμένα όσα αγαπησες και σε αγαπησαν! Να τα κλωτσας....να πεφτεις και να ματωνεις στο γονατο όταν τα δινεις πάσα στα.....τερατακια σου! Μίλα τους για τους προβληματισμούς σου. Μίλα τους για τις αλλαγές που μπορεί να έρθουν , μπορεί και να μην έρθουν στην ζωή σου.Αρκει που τις ζητάς. Που ξερεις πια να τις ζητας! Μίλα τους για το μέλλον που έχει θαμπώσει και για το τωρα που δεν φορά πουδρα ,δεν έχει glitter και λάμψη. Επαναλάμβανε μονότονα σαν ένα μάντρα μαγικό, σαν καμπανάκια , σαν ξόρκι , πως δεν φταίνε, δεν ευθύνονται, δεν έκαναν εκείνα κάτι κακό. Εσύ....Η μεγάλη εσυ.Οχι το παιδι εσυ. Οι μεγάλοι το κάναμε αυτό στις ζωες μας. Οι μεγάλοι φταίμε που το περναμε στα παιδια μας.Φοβοι που περνάνε γονιδιακά από γενιά σε γενιά. Πες στα τερατακια τσεπης σου, ξανά και ξανά πως είσαι ΑΚΟΜΑ εδω, πως ΟΛΑ παιζονται και δεν μπορούν , δεν θες πια να παιζουν μαζι σου. Πως μπορούν να αλλάξουν όλα εκτός από την αδιαπραγμάτευτη, χωρίς όρια, χωρίς όρους αγάπη σου για εκείνα.Γιατι ναι...τα αγαπας. Και οι φόβοι φοβούνται μη τυχόν και δεν αγαπηθούν ποτέ. Μη τυχόν και μείνουν μόνοι.... Και μην τους χαμογελάς ψεύτικα. Καταλαβαίνουν τα πάντα και θα μάθουν να προσποιούνται πως ειναι κάτι αλλο , σαν εσενα πριν εσενα,και αυτό θα τα κανει επικίνδυνα Τερατα.Πιο....ανθρώπινα. Μην τα τρομάξεις και μην τα κοροϊδέψεις. Κράτα τα αγκαλιά, σφίξτα λίγο παραπάνω πάνω σου και πες τους τρυφερα <<σας αγαπω>>. Μετά...μετα βάλτα στην τσεπη σου δίπλα σε εκείνο το βότσαλο από την Κρήτη που έχεις για γούρι και βγες έξω. Κοίτα ρε γαμώτο...θα βρεξει και εγω χρόνια τώρα ξεχνώ να πάρω μια...ομπρέλα! Ρε δεν γαμιεται.... Ας βρέξει. Ας βραχώ. Εγώ τουλάχιστον αύριο θα έχω απλωμένα και βρεγμένα όνειρα στην ψυχή μου. Εσύ?