Βγηκα στην γειτονιά μου και η πολη μυριζε φόβο. 

Προσωπα με μάσκες. Χαμόγελα πουθενα. Μάτια παντου διχως χρώμα. Δεν μου αρεσε σήμερα η βόλτα μου στα μαγαζιά, δεν χάρηκα τα ψώνια μου, μου θυμωσα που ποτε δεν είχα προσεξει το χαμόγελο της κοπελας στο super market ή το κραγιόν που φορουσε η ταμειας στον φούρνο. Ενιωσα την μοναξιά να σέρνεται στα πεζοδρομια. Ένιωσα ευάλωτη να κολλήσω...φόβο. Ναι κοριτσάκι. Μπορεις σήμερα, τώρα, αυτό το Φθινόπωρο λίγο πριν γυρίσεις τα ρολόγια μια ώρα πισω να μετανιώσεις για όλα όσα είχες κλειδώσει και πέταξες το κλειδί. Είχες νιώσει κάποτε πολλά κι αυτό είναι κάτι περισσότερο από αδιαμφισβήτητο. Εσύ θυμάσαι κι ας ξέχασαν οι άλλοι. Περνάς από τους πάγκους της λαϊκής και χαϊδεύεις τους λωτούς. Οκτώβρης του covid. Στυφή η γεύση των πορτοκαλι λωτων, μα αγαπημένη. Λωτοί της λησμονιάς. Θέλω να ξεχάσω. Κάποτε Μετρουσαμε μπάνια και παγωτα τώρα μετράμε κρούσματα και θανάτους. Θες να μετρήσουμε αγαπες? Τα χρόνια πέρασαν μικρή, και όλο αυτό το κρυφτό, το δήθεν μυστήριο που σε καλύπτει με μοναδική δικαιολογία την προστασία σου και την ισχυροποίηση της άμυνάς σου, κοντεύει να σε πνίξει επικίνδυνα. Εμβόλιο για την γρίπη έκανες… Για τον έρωτα; Διάλεξες μόνη σου να κλειδώσεις και να κλειδωθείς στη σιωπή σου, έριξες ο ίδιος τον εαυτό σου σ’ ένα κλουβί με θηριοδαμαστή τους φόβους σου να δαμάσουν τα ‘θέλω’ του κορμιού και τα ‘χρειάζομαι ‘της ψυχής με μόνο αποτέλεσμα να το σκας από εσένα. Η αρχική σου πρόθεση να σε προστατέψεις έγινε και η μεγάλη ήττα σου αφού πας κόντρα στην αλήθεια σου, σε όλα εκείνα, τα απροσδιόριστα , τα μαγικά και πολλά που νιώθεις. Μίκρυνες το πολύ σου και έβαλες ένα νούμερο μικρότερο εαυτού να σε στενεύει επώδυνα κάνοντας δίαιτα σε ό,τι έτρεφε το Εγώ σου. Ένα Εγώ που κατάργησες μονάχη από την ώρα που απαρνήθηκες το ΜΑΖΙ! Δεν ντρέπεσαι που δεν νιώθεις πια, μα για κάποιον βιολογικό λόγο ατόφιας αυτοσυντήρησης ώρες ώρες φοβάσαι, διστάζεις, αναρωτιέσαι. Ένας συναγερμός χτυπά και η καρδιά αρχίζει πάλι τις αρρυθμίες της. Ιδρώνεις, κρυώνεις, ζεσταίνεσαι, νιώθεις και πάλι με μια ψυχή που διεκδικεί το χάδι και ένα κορμί που αποζητά λόγια παρήγορα! Θες τώρα πιο πολύ από ποτέ να σε θυμηθείς και να προσφέρεις ξανά με εμπιστοσύνη το χέρι σου σε αυτόν που θα σε ρίξει και πάλι στον γκρεμό του έρωτα! Θες να.... τσακιστούμε μαζί; Λαχταράς επώδυνα σχεδόν το χέρι σου, να αγκαλιάσει και πάλι να δέσει και να λύσει το πάθος σου και τη γραβάτα του. Θέλεις, μα επιλέγεις την αποστασιοποίηση, την απότομη συμπεριφορά, τα σκληρά λόγια, τα υπνωτικά χάπια και οτιδήποτε κτίζει τείχη γερά τείχη από φελιζόλ… οτιδήποτε σε απομακρύνει από την αλήθεια σου, από εσένα τον ίδιο. Έλα, σταμάτα! Έλα, χαστούκισε την εικόνα σου την αψεγάδιαστη! Άφησε τα μαλλιά σου ανάκατα και οδήγησε με 180 στην εθνική του έρωτα, εκεί που δεν θα υπάρχει απαγόρευση μετά τις 12.30 το βράδυ. Νιώσε ατρωτη απόψε που η πολη θα κλειδώσει για μια αρρώστια που απαγορευει τις αγκαλιές. Ναι μπορείς. Ναι είσαι δυνατή! Έχεις ποτέ συνειδητοποιήσει πόσα μπράβο αξίζεις ΕΣΥ που ενώ σου έσκισαν την αγάπη από πάνω σου, ενώ σε άφησαν γυμνή στους δρόμους να παγώνεις , ΕΣΥ φόρεσες κουρέλια ένα νέο ζευγάρι μάτια και τα έκανες παλτό σου; Άστεγη του έρωτα που μια νέα αγκαλιά έγινε η χαρτόκουτα σου! Νομίζεις φαίνεται πως τα βρήκες με σένα τόσο καλά, που έγινες ακόμη και συμβατός δότης με τον ίδιο τον εαυτό σου! Μικρή ανόητη, που πιστεύεις πως μπορείς να χειριστείς τα πάντα! Ακόμη κι εσένα, ακόμη και τους δαιμονοάγγελους που κουβαλάς και χορεύουν ζεϊμπέκικο στην πίστα στης αθάνατης ψυχής σου! Μίλα, πες κάτι στον καθρέφτη σου. -Καθρέφτη , καθρεφτάκι ποια είναι η πιο δυνατή; Όχι. Τρως το μήλο το δηλητηριασμένο και σωπαίνεις. Κι όμως σωπαίνεις. Έχεις δηλητηριαστεί από τις σκέψεις σου, τα ταμπού σου, στις υποθέσεις σου, στα αδιέξοδα σενάρια και τα κείμενα σου που καις στο τζάκι, στα δάκρυα που πια φαίνονται γιατί έγιναν ρυτίδα. Δε μιλάς… Τίποτα δεν λες ούτε καν στα κοντινά σου πρόσωπα. Δεν θες να μοιάσεις στην μάνα σου, δεν θες να μυρίζουν χλωρίνη η κουζίνα και τα όνειρα σου! Δεν μιλάς εδώ και καιρό στην κολλητή σου που το ΤΟΛΜΗΣΕ και αφέθηκε να ερωτευθεί ξανά! Αναλώσιμη κολλητή… Κι εσυ; Εσύ… Μασουλάς έναν λωτό να γίνεις ο ΚΑΝΕΙΣ στα πάντα που λιθοβόλησες! *Αφιερωμένο στους δειλούς μοναχικούς αυτής της πόλης που γενναία ζουν ανάμεσα ... μας.