Ο Ζακ Κωστόπουλος είναι ένας άνθρωπος που άξιζε να αγαπηθεί πολύ, από όλους, που αξίζει να αγαπιέται και να τον θυμόμαστε για πάντα. Όχι από οίκτο, επειδή ήταν φορέας του HIV ή ομοφυλόφιλος, ανοιχτά, σε μια κλειστή, ακόμη, κοινωνία. Όχι επειδή ήταν αστείος και χαρισματικός και έξυπνος και τρυφερός και ευαίσθητος και ευάλωτος και πονεμένος, σε έναν κόσμο με γκρίνια, διεκπεραίωση, ακηδία και αυτοματισμούς. Όχι επειδή, όπως μαρτυρούν όλοι οι οροθετικοί τους οποίους βοήθησε ουσιαστικά, είχε αυταπάρνηση και αυθεντική χαρά όταν κατάφερνε και στήριζε κάποιον. Όχι επειδή ήταν ένα διαφορετικό άτομο. Ο Ζακ άξιζε να αγαπηθεί πολύ, και έπρεπε να είναι ζωντανός, αλλά και θα είναι ωφέλιμο βαθιά για εμάς τους ίδιους να τον έχουμε ωα πρότυπο, διότι κατάφερε κάτι ηρωϊκό - κάτι που ενδεχομένως να είναι και ο ορισμός του να είσαι άνθρωπος: Τον τρόμο του και τους φόβους του, την δυσθυμία, την εσωτερικευμένη αρνητικότητα κ επιθετικότητα από τον κόσμο γύρω του, τα μετουσίωνε σε αλληλεγγύη, σε διάθεση, πρόθεση κ πράξη βοήθειας, σε κέφι για ζωή, σε χαρά... Δυστυχώς, κάποιες φορές, επειδή έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη ψυχή, όταν περιβάλλεται από εχθρικότητα, κάποιες φορές την έχθρα την έκανε αυτοκαταστροφή. Εκείνοι, όμως, που τον σκότωσαν και που συνεχίζουν να βιαιοπραγούν εις βάρος της μνήμης του, κάνουν τον τρόμο τους βία και επιθετικότητα. Δολοφονικές, συχνά. Εμείς; σε ποια από τις δύο εκδοχές είμαστε; Εγώ; Εσύ; Σε τι μετουσιώνουμε το σκοτάδι και τον τρόμο μας;