Εκτός από τις οργανωμένες δράσεις όπως η διαφήμιση επί παντός, η πολιτική προβολή, αρνητική και θετική, η συνδικαλιστική, η αυτοδιοικητική και άλλες κοινωνικές και ομαδικές δραστηριότητες, εξέχουσα θέση καταλαμβάνει στα μέσα αυτά η προσωπική συμμετοχή, είτε για αναζήτηση επικοινωνίας, είτε με άλλες μορφές δημοσιοποίησης απόψεων και θέσεων απλών ανθρώπων. Επί παντός επιστητού. Ένα ατέρμονο κυνήγι προβολής, ανάγκης επικοινωνίας, προσωπικής επιβεβαίωσης και δικαίωσης. Εναγώνια αναζήτηση σχολίων και κυρίως like. Δόθηκε βήμα και μέσο δημόσιο, εύχρηστο, εύκολο, ελεύθερο έως ασύδοτο, σχεδόν δωρεάν, σε απλούς ανθρώπους, αδιάκριτα. Που δεν μπορούσαν μέχρι πολύ πρόσφατα ούτε να φαντασθούν, πως θα έβρισκαν βήμα και ακροατήριο να δέχεται, να ακούει, να σχολιάζει και να αξιολογεί, θετικά ή αρνητικά τις απόψεις τους. Μπορούν πλέον όλοι, αδιάκριτα και ανεξέλεγκτα. να εκφραστούν δημόσια. Να επαινέσουν, να βρίσουν ακόμα και να χυδαιολογήσουν. Εν πολλοίς ατιμώρητα. Γι αυτό και κάνουν κατάχρηση τω μέσων. Και κάποιοι εγκάθετοι για να διαδώσουν fake news. Συνομωσιολόγοι και συνωμοσιολογούντες συνωμοσιολάγνοι, λοιμωξιολόγοι και λοιμοξιολογούντες, διεθνολόγοι και λοιποί – ούντες - πάσης φύσεως. Σημαντική μερίδα από αυτούς είναι ιδιοτελείς που εκζητούν, έως εκβιάζουν, ειδικά όσοι εξ αυτών διατηρούν κάποιο μονιμότερο βήμα ή μέσο, την προσοχή των αρμοδίων. είτε για να κερδίσουν εκτός από like και χρήματα, είτε για να αναδειχθούν. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι οι πολλοί, ανώδυνοι αυτοί, γραφικοί, μοναχικοί, ποιητές, ερωτευμένοι, ερωτύλοι, μοναχικοί, αναζητούντες (και προσφέροντες) έρωτα, με ή χωρίς αντάλλαγμα, περιπέτεια. Τη ζωή που ονειρεύονται. Οι λάτρεις του ωραίου, των τοπίων, της θάλασσας, του ουρανού, των ταξιδιών. Οι ζωόφιλοι και οι αθλούμενοι και άλλοι πολλοί. Απ’ όλα έχει ο μπαξές, αφού το βήμα είναι ελεύθερο, έως ασύδοτο και κυρίως φτηνό, έως τζάμπα. Για άλλους το είναι θέμα υπαρξιακό. Επιμένουν να διατυπώνουν σκέψεις , να παρεμβαίνουν σε συνομιλίες άλλων, να κοινοποιούν απόψεις που τους ταιριάζουν, κυνηγώντας επίμονα, σχεδόν παρακλητικά, το σχόλιο και το like, την επιδοκιμασία, τη συζήτηση, την αναγνώριση, την παρουσία, την επικοινωνία. Άλλοι βρίσκουν μέσο και ευκαιρία να «βγάζουν» τα πάσης φύσεως απωθημένα τους. Γιγαντώνεται εν τέλει μια νέα κατηγορία νεοελλήνων. Οι νέο ζητιάνοι, των like, που αυξάνονται κάθε μέρα με γεωμετρική πρόοδο. Με αυτά κι αυτά οδηγηθήκαμε μέχρι του σημείου να μην είναι πλέον οι δημοσκοπήσεις το μόνο μέσο διαπίστωσης της αξιολόγησης από τους πολίτες και την κοινωνία των επιδόσεων της Κυβέρνησης, της Αντιπολίτευσης, των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων αλλά και των επί μέρους πολιτικών, μέτρων και αποφάσεων. Να καταμετρώνται τα like ως θετικοί ή ψήφοι αποδοκιμασίας. Τα social media, τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μετεξελιχθεί ραγδαία και δυναμικά σε πηγές διερεύνησης, αναζήτησης και καταγραφής των προθέσεων της κοινής γνώμης, Τεράστια – ασύλληπτη – η κινητικότητα, εμβέλεια και αποδοχή των μέσων αυτών Γιγαντιαία, ασυναγώνιστη και κυρίως ακατάλυτη και ασυγκράτητη δύναμη, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Ένα μόνο επικίνδυνο εχθρό έχουν. Την ευκολία. Γιατί όπως έλεγε παλαιός σοφός « ό,τι είναι εύκολο δεν έχει εν τέλει καμία αξία» Δεν στοχεύει ο γράφων στην επιστημονική, κοινωνιολογική, ανθρωπιστική προσέγγιση του φαινομένου. Ούτε τις γνώσεις διαθέτει. ούτε μπορεί να το αναλύσει περισσότερο και σε βάθος. Μοναδικό κίνητρο , ως επίμονος χρήστης άλλωστε του fb, είναι η ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση του πνεύματος ελέους και κοινωνικής ευσπλαχνίας. Όχι υπέρ των γραφικών και των πάσης φύσεως ανιδιοτελών «ούντων», κατά κυριολεξία «χρηστών» , σε βαθμό εθισμού. Αυτοί ούτως ή άλλως αποτελούν συμπαθητική ομάδα, λόγω και της εν πολλοίς ευήθειας των ίδιων και των αναρτήσεών τους και είναι θέμα κοινωνικής ευαισθησίας εκάστου, αν θα τιμηθούν με like ή θα τιμωρηθούν με αγνόηση. Ούτε υπέρ αυτών που εξυμνούν παντοιοτρόπως την τέχνη, τη γυναίκα, την ομορφιά, το τοπίο, τη φωτογραφία κλπ. Το δικαιούνται. Η επίκληση της ευσπλαχνίας και του ελέους γίνεται ειδικά υπέρ των χρηστών εκείνων, κατά κανόνα ιδιοτελών – πολιτικά αλλά και οικονομικά - που συνεχίζουν επίμονα να «χορεύουν» απελπιστικά μόνοι, χωρίς ή με ελάχιστα like, στις δήθεν αντικειμενικές, πολιτικές συνήθως, απόψεις και δημοσιεύσεις τους, τα fake news που υιοθετούν αδιάκριτα και αυτά που δημιουργούν οι ίδιοι. Εκλιπαρώντας εναγωνίως σχόλια και like που δεν εισπράττουν. Κάπως σαν το γνωστό ανέκδοτο με τον τύπο που δεν εύρισκε ντάμα να χορέψει και φώναζε απελπισμένος, «να οργανωθούμε βρε παιδιά». Αυτών, των κακεντρεχών και μικρόψυχων, που πίσω από τις μάσκες , τα αντισηπτικά και τα εμβόλια, που ακόμα δεν έχουν εγκριθεί, βλέπουν μίζες, για τον Τσιόρδα, την πανταχού παρούσα Μαρέβα, τον Άδωνι κλπ. Την κατηγορία αυτή χρηστών των social media καλούνται οι αναγνώστες να ελεήσουν με like. Το ζητιανεύουν άλλωστε απελπισμένα, στην μοναξιά και την πενία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, της «αυθεντίας» τους. Ιδιαίτερα κάποιοι. Αξίζει όμως τον κόπο να ενθαρρύνεται, έστω με το απλό και εύκολο πάτημα του σχετικού πλήκτρου, η παρασιτική παρουσία τους ; Αξίζει να ασχολείται κανένας; (Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα είναι εντελώς τυχαία. Αν κάποιος αναγνωρίζει τον εαυτό του είναι δικό του πρόβλημα.) Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)