Τον γνώρισα από τις δίσεκτες εποχές του ’60 στον τότε πυρήνα των Λαμπράκηδων και στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής. Από τότε ο Γιάννης Πουλόπουλος έδειξε χαρακτήρα με την ηρεμία του και την πραότητά του. Η φωνή του ταυτίστηκε με την εποχή του, κυρίως σε Θεοδωράκη, Πλέσσα και άλλα τραγούδια νεοκυματικού ρεπερτορίου εκείνης της εποχής και εκείνου του κλίματος. Δεν άφησε πίσω του πολλούς δίσκους, αλλά ήταν όλοι ευπώλητοι, όταν η ελληνική δισκογραφία ήταν στην άνθησή της. Ο απών ΓΠ θα είναι για εμάς ένα σημείο αναφοράς μιας σοβαρής παρουσίας στον τραγουδιστικό χώρο με την κόσμια συμπεριφορά του απέναντι στις ζωντανές εμφανίσεις στη νυχτερινή εργασία, καθώς και στον σεβασμό του απέναντι στους συναδέλφους του. Απομονωμένος για πολλά χρόνια στο σπίτι του, η καρδιά τον πρόδωσε στα 79 του χρόνια. Θα κρατήσουμε το γλυκό του χαμόγελο και τον ήχο του στο διηνεκές του χρόνου…