Σε μια ταβέρνα, χωρίς να κρυφακούω, παρακολουθούσα με αυξανόμενη ένταση την εκτέλεση μιας έφηβου από την οικογένεια της. Τυπικά ήταν εκπαίδευση, ουσιαστικά ήταν η μεθοδευμένη επιβολή ψυχονοητικης ακύρωσης, ευνουχισμού προσωπικότητας και εντολής αλλαγής του τρόπου σκέψης της. Για ποιον λόγο; μα φυσικά για το καλό της... αναρωτιέμαι αν τελικά η ηλικία, οι τίτλοι, η δομή της οικογένειας μας δίνουν το όποιο δικαίωμα παρέμβασης στην ψυχή του άλλου για το καλό του... μα το παιδί πρέπει να έχει τα δικά μας πιστεύω για να είναι καλά.... και έτσι, με διε-στραμμένη σκέψη, συνεχίζει και αυτό το ίδιο έργο είτε ως γυναίκα, σύζυγος,ερωμένη,εργαζόμενη (το ίδιο ισχύει και για τον άνδρα).... μέχρι που έρχεται η δική της σειρά, να επιβάλλει τα δικά της πιστεύω (σωστά η λάθος) από άλλες θέσεις, με άλλες ιδιότητες και η κυριαρχία συνεχίζεται. Δεν μπαίνουμε ποτέ στην διαδικασία να σκεφτούμε, να αναρωτηθούμε αν εμείς έχουμε το αλάθητο; αν εμείς κατέχουμε την γνώση; ακόμα και αν αυτό ίσχυε, που είναι ο σεβασμός; η διαλλακτικοτητα, η ελευθερία; αν και βροντοφωναζουμε ότι όλα αυτά ανήκουν στις αρχές και αξίες μας, τελικά μήπως αυτο-παραμυθιαζομαστε; μήπως να αρχίσουμε να σεβόμαστε από σήμερα τον οποίον άλλον, ξεκινώντας από εμάς?