Το κοιμητήριο της πόλης του Κάστρου βρισκόταν έξω απ’ αυτό, στο ύψωμα όπου ήταν το ναΐδριο του Αι- Γιάννη του Πρόδρομου, παμπάλαιο εκκλησάκι, όπως φαίνεται κι απ’ την επιγραφή που λέει ότι ανακαινίσθηκε το 1693, το οποίο υπήρξε και μοναστήρι- μετόχι της Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους.

Διέθετε υδραγωγείο που γέμιζαν με νερό από την ασίγαστη βρύση του Χερειμωνά . Το μετέφεραν με πήλινα κιούγκια (σωλήνες) και αργότερα χρησιμοποιήθηκε για τον τάφο του μοναχού ΑΘΛΕΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ που ανακαίνισε το εκκλησάκι όπως γράφει και μια επιγραφή: ‘’ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΘΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΔΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ ΝΕΙΛΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ’’.

Το μοναστηράκι πέρασε σταδιακά στην κατοχή της Ι.Μ Ευαγγελισμού, το ερείπιό της σώζεται ακόμα λίγο πιο κάτω και πριν το Κάστρο, έπειτα στην Ι.Μ του Αγίου Χαραλάμπους και σήμερα ανήκει στη μητρόπολη των Τριών Ιεραρχών.

το 1925 κατεδαφίστηκε λόγω καθίζησης του εδάφους και το 1926 χτίστηκε δίπλα καινούρια εκκλησία με δαπάνη της οικογένειας Γαλάτη. Τρία χρόνια αργότερα, κατά την Αγρυπνία της γιορτής του (29/8), στην πρώτη ουσιαστικά επίσημη λειτουργία του καινούργιου ναού, συνέβη ένα εξαιρετικά τραγικό γεγονός:

Από νωρίς το απόγευμα, η προσέλευση του κόσμου ήταν πρωτοφανής. Πριν ακόμα ψαλεί ο Εσπερινός, κατέφθασαν οργανοπαίκτες και η Αγρυπνία μεταβλήθηκε σε πανηγύρι- ύβρις για την ημέρα που μνημονεύεται ο αποκεφαλισμός του Προφήτη Ιωάννη από τον Ηρώδη.

Η νύχτα ήταν γλυκιά. Ουδείς έδωσε σημασία στις αστραπές που φώτιζαν τον μελανωμένο βορεινό ορίζοντα. Ούτε οι πρώτες χοντρές ψιχάλες πτόησαν τους απερίσκεπτους πανηγυριστές. Ώσπου οι βροντές και οι κεραυνοί έπεφταν κυριολεκτικά στα κεφάλια τους. Τότε, έντρομοι οι περισσότεροι κατέφυγαν στο ναό όπου ο παπά Γρηγόρης προσπαθούσε να επιβάλλει την τάξη ψάλλοντας τον Παρακλητικό Κανόνα προς τη Θεοτόκο.

Έξω, παρέμειναν κάποιοι να προσέχουν τα αλαφιασμένα απ’ την τρομερή καταιγίδα σκυλιά. Τέσσερεις τους χτύπησε κεραυνός και πέθαναν ακαριαία. Το πρωί, όταν όλα τελείωσαν, η πομπή των πανηγυριστών, μετατράπηκε σε ξόδι μοιρολογούντων κατά την επιστροφή και τη μεταφορά των σωρών ως την πόλη.

Έκτοτε, ουδείς διανοήθηκε να σκάσει έστω χαμόγελο επισκεπτόμενος το ναό κατά την παραμονή της εορτής του…