Mην μας κρίνεις βιαστικά εμάς που γελάμε πολυ... Μην μας βαφτίζεις δεδομένους εμάς που έχουμε την διάθεση να είμαστε διαθέσιμοι όταν μας χρειάζεσαι. Εθίστηκες στην μιζέρια και θες την καθημερινή σου δόση σε αγκομαχητά πόνου ,πληρώνοντας με τα όνειρα σου αυτόν τον Λευκό αργό θάνατο της ανίας. Εμείς που χαμογελάμε ακόμη το πρωί στο τρένο λέγοντάς καλημέρα,μη μας αντιμετωπίζεις σαν μολυσματική ασθένεια , δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε προβλήματα δικά μας, δεν ειμαστε αναίσθητοι ή super Ηρωες της Marvel. Απλά ξορκίζουμε την μοναξιά αυτής της πόλης με λιβάνι μας λέξεις τρυφερές , μοσχομυριστές , αγαπησιάρικες. Koίτα με. Τόλμα να με κοιτάξεις γαμώτο και να δεις πίσω από την πούδρα , την μάσκαρα και το κραγιόν. Μάντεψε πόσες ρυτίδες έχω , πόσες φορές μουτζουρώθηκα κλαίγοντας μονάχη μου σε βραδινές διαδρομές με το αυτοκίνητο, πόσα λάθος χείλη φίλησα μέχρι να βρω αυτά με την σωστή γεύση. Εμβολιάστηκα με υποκριτικές συμπεριφορές να αντέξω το δήθεν Ιδανικών και Ανάξιων εραστών. Ψευτικοι οργασμοί ανθρώπων ανοργασμικών στην Χαρά, στην Ανιδιοτέλεια ,στην ξενοιασιά και στην δημιουργία. Μίζεροι Εμπένηζερ Σκρουτζ που τσιγκουνεύονται έναν καλό λόγο , ένα λαμπερό βλέμμα, μια αισιόδοξη οπτική. Σου απλώνω το χέρι γιατί έχω βρεθεί εγώ η ίδια πολλές φορές χάμω πεσμένη κατάχαμα δίχως κανείς να νοιαστεί να με σηκώσει . Μην με παρεξηγείς που γελάω δυνατά... Κλαίω στα σιωπηλά γιατί δεν θα με άντεχες στην θλίψη μου και θέλω να σου τραβήξω την προσοχή με μια μεταμφιεσμένη χαρά. Trick or treat? Θα με ξεγελασεις με ψευτικες υποσχέσεις ή θα με κεράσεις μια αλήθεια; Η γυναίκα που που βλέπεις απέναντί σου με τα μάτια να λάμπουν, έχει πονέσει, εχει ξεριζωθεί , έχει δώσει άνισες μάχες με θεριά γύρω της και μέσα της ,έχει προδοθεί, έχει απατηθεί, έχει μείνει χωρίς μία στην τσέπη και χωρίς άνθρωπο στην καρδιά .. όπως κι εσύ!! Ακριβώς όπως κι εσυ. Η διαφορά μας είναι πως εγώ τον λέω , τον φωνάζω , τον ζωγραφίζω τον κρεμώ στον λαιμό μου σα φο μπιζού μαυρισμένο τον φόβο μου ... Εσύ τον κρύβεις κάτω από τον καναπέ και αλλάζεις κανάλι . Αλλάζεις και δέρμα...Και εγώ σε φοβάμαι. Μη μου το κάνεις αυτό. Μην πας να με αλλάξεις και μένα. Μείνε τέλειος εσύ και εμένα άσε με στην γωνίτσα μου . Μικρή , λίγη , ατελής , ελλατωματική. Ελα τώρα...πες την αλήθεια έστω σε σένα. Εστω και ψιθυριστά. Την γυναίκα που βλέπεις απέναντι σου , ξέρεις πως σου μοιάζει τόσο πολυ που για αυτό την φοβάσαι. Γιατί φοβάσαι το λίγο σου... Γιατί θες να δείχνεις τέλειος και όποιος σου συστήνεται σαν "λίγος " και "προβληματικός " σε τρομάζει. Οποιος έχει συμβατούς φόβους, πόνους, ανασφάλειες, ανάγκες και αμφιβολίες σαν εσένα απορρίπτεται … Λυπάμαι. Δεν είμαι ο θησαυρός στην άκρη του ουράνιου τόξου. Είμαι όμως η βροχή που το γέννησε. Μη με κρίνεις βιαστικά να χαρείς. Ασε με να σου δείξω πως είναι να βρέχεσαι ως το κόκκαλο. Ασε με να σε πάω μια βόλτα στο σκοτάδι. Εκεί που το φως έρχεται ντυμένο σαν σκιά. Εκεί που θα μπορείς να με φιλήσεις μέχρι να ματώσουν τα χείλη μας. Και μετά...μετά θα γλείψω τις πληγές μας και θα σε αφήσω με ένα τατουάζ πάνω σου χαραγμένο. Το γέλιο σου το αναρχικό. Κόντρα στο βλέμμα τους το πειθαρχημένο. Έτσι θα σε αναγνωρίζουν πια οι ίδιοι μας. Από το γέλιο τατουάζ σου αγάπη μου!