Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος, στη δεκαετία του 20 η Σκιάθος διέθετε ήδη δύο ποδοσφαιρικές ομάδες τις: Νικοτσάρας και Τοπική Ένωσις. Το καλοκαίρι λοιπόν του 1933, η μικτή Σκιάθου ταξίδεψε στη Σκόπελο για την πρώτη ποδοσφαιρική αναμέτρηση των δύο νησιών που προκάλεσε το ενδιαφέρον και του Βολιώτικου Τύπου όπου διαβάζουμε σχετικά: «Την παρελθούσαν Κυριακήν και ώρα 5μμ εις το κοινοτικόν γήπεδον Σκοπέλου συνηντήθη η ομώνυμος ποδοσφαιρική ομάς μετά της τοιαύτης της γείτονος νήσου Σκιάθου. Κατόπιν ενός ωραίου παιχνιδιού, αμφότεραι αι ομάδες ήλθον ισόπαλοι 2-2.» Στα χρόνια της Κατοχής οι Σκιαθίτες εξακολουθούσαν να παίζουν ποδόσφαιρο και μάλιστα έχουμε μαρτυρίες για αναμετρήσεις των ντόπιων με τους Ιταλούς κατακτητές, όπου, μεταξύ των άλλων, παρουσιάζεται και το παράδοξο φαινόμενο οι μεν να αγωνίζονται ξυπόλητοι και οι δε με στρατιωτικές αρβύλες. Μετά τους πολέμους, τα Αλώνια όπου ήταν τότε το γήπεδο, στη θέση του σημερινού Γυμνασίου, πήραν φωτιά. Ο κορυφαίος αγώνας διεξαγόταν μεταξύ του Πανσκιαθιακού, με νέους από την ενορία της Αγίας Τριάδας, και τα Θαλασσοπούλια που απάρτιζαν οι εκ της Παναγίας. Ξεχώριζαν οι Ιωάννου (‘Μαύρος’), Π. Τσόνιας, Ν. Χειμώνας, Κ. Ιωαννίδης, Τσαμπάς, Δ. Καρράς, Δ. κοντός, Φερετζέλης, Γ. Πασχάλης (Στάμπας), Δ. Καλογιάννης, Κ. Μπατλής κ.α.