Δεν έχει νόημα σήμερα να λέμε ότι το ανατολικό λιμάνι της Σκιάθου θα μπορούσε να μοιάζει με την Αλευκάντρα, την περίφημη παράκτια γειτονιά της Μυκόνου που την αποκαλούν και ‘’Μικρή Βενετία’’, όπου τα σπίτια ακουμπούν στη θάλασσα και μαγεύουν τους επισκέπτες. Το θέμα σε μας κρίθηκε οριστικά κι αμετάβλητα στη δεκαετία 66-76 όταν ρίξαμε τα τσιμεντένια μπλόκια και κάναμε στεριά τη θάλασσά μας κι ας ήταν τούτο το πιο όμορφο κομμάτι του χωριού, με το βραχίονα της Πούντας να το προστατεύει και ν’ αποτρέπει τους αέρηδες να σηκώνουν τα νερά. Τσάμπα φώναζαν τότε κάποιοι σαν το σύλλογο Απανταχού Σκιαθιτών που έλεγε ότι «το έργο γίνεται άνευ μελέτης…κι η Σκιάθος χάνει την προσωπικότητά της…περιέχει τα σπέρματα της αυτοκαταστροφής…και αντιτίθεται του τουριστικού συμφέροντος…». Και το λιμάνι να μην κάναμε, αμφιβάλλω αν τα σπίτια μας πάνω απ’ αυτό, θα διατηρούσαν την παλιά τους όψη. Άλλωστε, αν τη διατηρούσαν, το κακό θα ήτανε μικρό… Αφορμή για να τα θυμίσω όλα αυτά είναι το γεγονός πως πράγματι το λιμάνι μας δεν επαρκεί πλέον για να καλύψει τις επιβατικές, τι εμπορικές και τις ανάγκες αναψυχής (μαρίνα) της σύγχρονης Σκιάθου. Ωστόσο, οι όποιες κινήσεις χρειάζονται μελέτη-προσοχή και επαγρύπνηση απ’ όλους, πόσο μάλλον όταν η διαχείριση μεγάλου μέρους της προκυμαίας πέρασε στον ΤΑΙΠΕΔ που λειτουργεί με καθαρά ωφελιμιστικά κριτήρια. Αιτία λοιπόν του σημειώματος, είναι να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος και να καταλάβουμε επιτέλους πως ότι πρόκειται να γίνει στο εξής, θα αφορά την υπερκορεσμένη οικιστικά Σκιάθο και θα κληρονομηθεί στις επόμενες γενιές.