"... Όταν έμπαινε για τα καλά το φθινόπωρο έφευγε η γενική κατήφεια που προκαλούσε η αποχώρηση των παραθεριστών. Ώσπου η απόλυτη ηρεμία επανερχόταν στον τόπο με όλο της το μεγαλείο κι η δύναμη της προσμονής του επόμενου καλοκαιριού, έκανε κάπως ελαφρύτερο το φορτίο της απομόνωσης του χειμώνα. Ταυτόχρονα όμως με τη μοναξιά, αισθανόμαστε και μια τεράστια ανακούφιση απ' όλο αυτό το φευγιό καθώς μας φαίνονταν πως η παρουσία των ξένων στερούσε την ησυχία και τη ξεγνοιασιά μας. Στους μεγαλύτερους σταματούσε κι η κούραση απ' τις ατέλειωτες δουλειές του καλοκαιριού. Έτσι γρήγορα προσαρμοζόμασταν στα παλιά δεδομένα κι απολαμβάναμε την ηρεμία αφού σώπαιναν ως και οι τζίτζικες. Η μυρωδιά του χώματος και των πεσμένων φύλλων που τα μούσκευαν τα 'δάκρυα του Θεού', μας επανέφεραν στη δική μας μοναδική ατμόσφαιρα που δεν χρειαζόταν υποκρισίες και συμβιβασμούς..." απ' το βιβλίο 'Δεν Χάθηκαν Όλα"