Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, παρακολουθούμε αγαπητοί αδελφοί τη θεραπεία ενός δαιμονιζομένου, ενός δυστυχισμένου ανθρώπου. Πηγαίνει, λοιπόν, ο Χριστός στη χώρα των Γαδαρηνών και εκεί συναντά μια θλιβερή ύπαρξη, συναντά έναν άνθρωπο ο οποίος για πολλά χρόνια τυραννιόταν από πολλά δαιμόνια που τον είχαν κυριεύσει. Τυραννιόταν τόσο πολύ ώστε τριγυρνούσε γυμνός, έμενε στα μνήματα, τον έδεναν με αλυσίδες και άλλα δεσμά και αυτός τα έσπαγε και γενικότερα βασανιζόταν οικτρά. Βλέπει ο άνθρωπος αυτός το Χριστό και τρέχει κοντά του και αφού έκραξε και σπάραξε έπεσε στα πόδια του. Άνοιξε το στόμα του και μίλησαν τα δαιμόνια λέγοντας στο Χριστό «Τί θες μαζί μας Ιησού Υιέ του Θεού; Σε παρακαλούμε μη μας βασανίσεις». Αμέσως ο Κύριος τον ρωτά «Ποιο είναι το όνομά σου;» και ακολουθεί η απάντηση «Λεγεώνα». Τότε ο Χριστός διατάζει τα δαιμόνια να αφήσουν τον άνθρωπο και να φύγουν από αυτόν, όμως τα δαιμόνια ζήτησαν να πάνε σε κάτι χοίρους που έβοσκαν εκεί κοντά. Ο Ιησούς του επέτρεψε και αφού έγινε έτσι, όρμησε η αγέλη των χοίρων από ένα γκρεμό στη θάλασσα και πνίγηκε. Μετά την απελευθέρωση του ανθρώπου, διαδόθηκε αστραπιαία το νέο στην κοντινή πόλη και ήρθαν όλοι να δουν το γεγονός. Είδαν λοιπόν τον πρώην δέσμιο των δαιμόνων να κάθεται ήρεμος, σωφρονισμένος και ντυμένος. Όταν πληροφορήθηκαν όλα τα καθέκαστα φοβήθηκαν και παρακάλεσαν το Χριστό να φύγει από την περιοχή τους. Ο Χριστός πράγματι ξεκίνησε να φεύγει και ο θεραπευμένος ζητούσε να τον αφήσει να γίνει κι αυτός μαθητής του, όμως έλαβε άλλη εντολή, να επιστρέψει σπίτι του και να κηρύσσει όσα ο Χριστός έκανε γι’ αυτόν. Πράγμα το οποίο και έγινε, ο Κύριος έφυγε και αυτός διεκήρυξε παντού τη θαυμαστή θεραπεία του. Είναι πολλά τα μηνύματα του σημερινού ευαγγελίου, όμως εμείς θα σταθούμε σε κάτι συγκεκριμένο. Ήταν ο άνθρωπος ο δαιμονισμένος έρμαιο του διαβόλου, μια τυραννισμένη ύπαρξη η οποία υπέφερε και στέναζε κάτω από την κατοχή των δαιμόνων, εμφανίζεται όμως ο Σωτήρας και τον σώζει από αυτή τη σκλαβιά. Δεν είναι τυχαίο που τα δαιμόνια ζήτησαν να πάνε στην κοντινή αγέλη των χοίρων. Για τους Εβραίους το χοιρινό ήταν απαγορευμένη τροφή ως ακάθαρτη, ήταν λοιπόν ανάλογα απαγορευμένο και το να βόσκουν αυτά τα ζώα. Πλην, αυτοί όχι μόνο έτρωγαν αλλά και εξέτρεφαν αυτά τα ζώα και τα πουλούσαν, είχαν δηλαδή όχι μόνο παρακούσει το Μωσαϊκό Νόμο, το Νόμο του Θεού αλλά είχαν κάνει την παρακοή τους αυτή αιτία κέρδους, εξασκούσαν δηλαδή ως επάγγελμα την αμαρτία τους αυτή. Οι δαίμονες φυσικά ήταν γνώστες αυτής της αμαρτίας, γι’ αυτό και όταν τους ζητήθηκε να αφήσουν τον άνθρωπο, αυτοί με τη σειρά τους ζήτησαν να πάνε στα γουρούνια, στα ακάθαρτα ζώα, στην αιτία της αμαρτίας. Ο δε Χριστός με τη σειρά του, για να συνετίσει τους ανθρώπους αλλά και για να τους δείξει ότι ο δαίμονας έλκεται από την αμαρτία και χαίρεται με αυτήν, επέτρεψε στα δαιμόνια να πάνε εκεί που ζήτησαν. Επειδή, βέβαια, οι δαίμονες αρέσκονται στην καταστροφή και επειδή τους δόθηκε άδεια από τον Κτίστη να πάνε εκεί, θανάτωσαν όλη την αγέλη. Όταν τώρα ήρθαν οι κάτοικοι της πόλεως και έμαθαν τα τεκταινόμενα, φοβήθηκαν, ενοχλήθηκαν, ζορίστηκαν, δεν τους άρεσε αυτό που έγινε. Αντί να χαρούν που ο συνάνθρωπός τους θεραπεύτηκε και θα ζει εις το εξής φυσιολογικά, αντί να ταπεινωθούν που αποκαλύφθηκε η αμαρτίας τους με τους χοίρους, αντί να ευχαριστήσουν το Θεό για τη θεραπεία του ανθρώπου αλλά και τη δική τους (της ψυχής τους), αντί να ζητήσουν από το Χριστό λόγω αγαθό ή θεραπεία και των λοιπών αρρώστων τους έστω, αυτοί αντίθετα έδιωξαν το Χριστό. Φοβήθηκαν, θύμωσαν, αγανάκτησαν που έχασαν το κέρδος, τους χοίρους. Φοβήθηκαν επίσης μη τυχόν και ο Χριστός αναμοχλεύσει κι άλλα πάθη τους και θεραπευτικά τους βοηθήσει και αρνήθηκαν την παρουσία του ανάμεσά τους. Ενοχλούσε ο Χριστός, ενοχλούσε γιατί ξεβόλευε από την αμαρτία. Είναι άσχημη η κατηφόρα της αμαρτίας, αλλά και το ανέβασμα στην κορυφή της Χάριτος, στην ευφορία της ψυχής, θέλει κόπο. Πολλές φορές λέμε «ποιός κάθεται τώρα να προσπαθήσει, πού χρόνος να αγωνιστείς, πού να τρέχεις να καθαρίσεις τον εαυτό σου;»…. Βολεύει η αμαρτία, βολεύει γιατί δεν απαιτεί τίποτα, το μόνο που ζητά είναι να παραδοθείς στην κατηφόρα, και αυτό είναι άνετο, ας είναι το τέρμα θανατηφόρο, ας έχει η αμαρτία κατάληξη τον ψυχικό ή και το σωματικό θάνατο. Όμως είναι άνετη η αμαρτία, όπως άνετη είναι και η κατηφόρα, απλά κατρακυλάς. Αλλά έρχεται ο Χριστός και σε πιάνει από το χέρι και σε ταρακουνάει, σε ξυπνάει από το λήθαργο της αμαρτίας και σου δείχνει την κορυφή, σου δείχνει τη θεραπεία της ψυχής και του σώματος, γιατί η αμαρτία θανατώνει όχι μόνο την ψυχή με την αποκοπή από το Θεό αλλά και το σώμα, αφ’ ενός γιατί η αποκοπή από τη Θεία Χάρη μαραζώνει το σώμα (τύψεις, στεναχώριες, άγχος κλπ.) και αφ’ ετέρου γιατί η αμαρτωλή ζωή συνεπάγεται τις περισσότερες φορές και εξαθλίωση του σώματος (εξάρτηση από ουσίες, ταλαιπωρία του σώματος κλπ). Αυτός είναι ο λόγος που το κράτος της αμαρτίας σήμερα δε θέλει το Χριστό. Ενοχλεί ο Χριστός, κόβει το κέρδος ο Χριστός γιατί κηρύσσει την απομάκρυνση από την αμαρτία και η αμαρτία σήμερα είναι πολλές φορές αιτία κέρδους. Γι’ αυτό πρέπει να φύγει ο Χριστός από τη μέση, πρέπει τίποτα να μη θυμίζει το Χριστό, γιατί όσο θυμάσαι το Χριστό τόσο ξεβολεύεσαι από την αμαρτωλή κατάστασή σου. Όσο χτυπάει η καμπάνα, όσο βλέπεις την εικόνα του Χριστού, όσο βλέπεις το Σταυρό σε διάφορα μέρη, όσο διδάσκεται ο Χριστός, τόσο αντιδρούν τα δαιμόνια που κατακυριεύουν τις ψυχές όσων είναι μακριά απ’ αυτόν, τόσο ενοχλούνται όσοι θέλουν την αμαρτία και έχουν επενδύσει σε αυτήν, τόσο το κράτος του διαβόλου θέλει να εξαφανίσει κάθε τι που θυμίζει ουρανό, που θυμίζει Θεό. Ας μην ομοιάζουμε, αδελφοί μου, με τους κατοίκους των Γαδαρηνών, ας μην γινόμαστε και εμείς διώκτες του Χριστού ένεκα της άνεσής μας. Βλέπετε, όταν είσαι άρρωστος και έχεις μία πληγή η οποία έχει πύον, η θεραπεία έρχεται με τον επίπονο, πλην σωτήριο, καθαρισμό της πληγής, ακόμα και με τον καυτηριασμό της. Πονάει αυτή η θεραπεία, όμως σώζεται ο άνθρωπος. Ας αφήσουμε, λοιπόν, το Χριστό να θεραπεύσει τις πληγές μας, ας τρέξουμε στην εξομολόγηση να ταπεινωθούμε και να φύγουν οι πειρασμοί και τα πάθη από μέσα μας, ας τρέξουμε στη Θεία Κοινωνία η οποία ως πυρ θα κατακαύσει την αμαρτία μέσα μας, ας τρέξουμε στην εικόνα του Χριστού να προσευχηθούμε να μη μας αφήνει να κατρακυλάμε στα πάθη και στις ηδονές αλλά πάντοτε να έρχεται, να τείνει την χείρα του και εμείς να την αρπάζουμε και να βγαίνουμε από το βούρκο στον οποίον πολλές φορές κυλιόμαστε. Ας έχουμε την ελπίδα μας στο Θεό, αν ο Θεός δει ότι εμείς ζητάμε τη σωτηρία μας, δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσει, σίγουρα θα ενσκύψει στα προβλήματά μας, θα μας δώσει λύση και θα μας απαλλάξει από την αμαρτία η οποία μας τυραννά και μας απελπίζει. Ο Χριστός είναι η μόνη παρηγοριά και η μόνη σωτηρία, ας μην αφήνουμε τις ευκαιρίες που μας δίνει να πάνε χαμένες, όσο έχουμε καιρό, όσο ακόμα μπορούμε ας τρέξουμε κοντά του, ας τρέξουμε να τον βρούμε στην Εκκλησία του και στα Μυστήρια, γιατί εκεί υπάρχει ο Θεός, στο Άγιο Πνεύμα. Και όπου Άγιο Πνεύμα εκεί και η γαλήνη, εκεί και ο Παράδεισος. Αμήν.