Με τέτοια υπέροχη χειμωνιάτικη λιακάδα, ήταν αφύσικο να μην πάω να παρακολουθήσω τον ΑΟ Σκιάθου που έδινε παιχνίδι στην έδρα του, όταν μάλιστα γνωρίζω πως η νέα διοίκηση τον υπεραγαπά όπως και το ποδόσφαιρο. Στο βιβλίο μου ‘’το παιδί της βασίλισσας’’ αναρωτιόμουν τι είναι αυτό τελικά που μαγνητίζει τον κόσμο, όχι μόνο να παίζει, μα και να παρακολουθεί τον ‘’βασιλέα των σπορ’’; Μήπως «η εκτόνωση», έγραψα, «η άμιλλα, η σύμπτωση του ατομικού ‘’εγώ’’ με το συλλογικό, η πολεμική φύση του παιχνιδιού, η δυσκολία του χειρισμού της μπάλας με τα πόδια, το άγριο θέαμα μαχών σώμα με σώμα, η εξυπνάδα, η τακτική, η δύναμη, η αντοχή, η ταχύτητα, το ταλέντο, η τεχνική, η απρόβλεπτη έκβαση, η αυξημένη πιθανότητα των αδυνάτων να κερδίσουν τους ισχυρούς, τα πειράγματα στην κερκίδα, τα συνθήματα, η απόδραση από την καθημερινότητα, οι ανεπανάληπτες φάσεις, τα ψαλίδια, τα τάκλιν, τα μπασίματα, οι ντρίπλες, οι αποκρούσεις, τα πέναλτι, τα φάουλ, οι συνδυασμοί, οι αυτοματισμοί, τα σουτ, το πάθος, η ένταση, ο μόνιμος φταίχτης διαιτητής; Σίγουρα όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα σαν κι αυτά που είδα στο γήπεδο σήμερα: έναν ήλιο κεφάτο να παρακολουθεί το παιχνίδι καρσί απ’ τη μοναδική μας κερκίδα, μια παλιά αγαπημένη συμμαθήτρια να καμαρώνει το γιο της που υπερασπιζόταν την εστία μας, τον αγωνιούντα πλην στοργικό με τους παίχτες μας Πρόεδρο, φίλους από τα παιδικά μας χρόνια, παλαίμαχους να πλαισιώνουν την ομάδα και νεαρούς απ’ το μέλλον υποσχόμενοι "άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες" κι άκουσα αμίμητα σχόλια σαν του Μίτζη, που υπηρετεί με περίσσιο πάθος την καταπληκτική ντοπιολαλιά μας. Για την ιστορία, θα πω πως χάσαμε από το Ρήγα Φεραίο, μα αν ήταν εδώ μαζί μας ο Βελεστινλής, μάλλον θα μας συνέχαιρε για το υψηλό φρόνημά μας.