Η συζήτηση για "ταμπέλες" που καιρός είναι να κατεβάσουμε. Αφιερωμένο λοιπόν σε σένα εκεί έξω κι εδώ μέσα που νιώθεις το ίδιο, ζεις τα ίδια, φοβάσαι τα ... διαφορετικά! "Που να μπλέξεις μωρέ με αυτήν τώρα.. Έχει την δουλειά της, ανεξάρτητη, δυναμική, μπορεί και λιγάκι σνομπ.Μα να .. δες και τις φώτο που ποστάρει. Ολη μέρα τρέχει ντυμένη μια... κόκκινη κάπα super girl και ένα κόκκινο κραγιόν! Χαμένη στα “δικά της, στις λέξεις της, στον κόσμο της που σιγά τώρα μη τυχόν και ταιριάζει στον δικό σου! Κι εσύ και κάθε «άγνωστη εσύ» γυναίκα και όχι γυναικούλα του σήμερα ,τις ακούς,τις φοράς όλες αυτές τις “ταμπελίτσες” που σε κάνουν Β όνομα στις μαρκίζες της καρδιάς ενός άντρα και χαμογελάς. Τα βράδια. Χωρίς την κόκκινη κάπα και χωρίς το κόκκινο κραγιόν. And then she'd say «It's okay I got lost On the way but I'm a supergirl And supergirls don't cry». Άσε μωρέ σου λέω, που να μπλέξεις τώρα με μια γυναίκα ολόκληρη που σίγουρα δεν θα είναι το άλλο σου μισό μιας και...δεν νιαουρίζει . Τι θες εσυ με μια αδέσποτη γάτα χωρίς κολάρο που δεν ψάχνει για έναν....στειρωμένο αντίστοιχα σύντροφο από συναισθήματα. Που να μπλέξεις με μια ....δυναμική γυναίκα που δεν θα ζητιανέψει το χάδι στα μαλλιά και αμέσως μετά το 50ευρω σου για το κομμωτήριο και την βαφή.... Που εχει αξιοπρέπεια στο χαμόγελο της και ντομπροσύνη στον λόγο της. Ναι μωρέ...έχεις δίκιο.Είναι δύσκολη γκόμενα.... Γιατί δεν βλέπεις τελικά το αυτονόητο,ότι για τον καθέναν τελικά που ήταν “δύσκολη”, είχαν υπάρξει πολλοί που πίστεψε εύκολα ,πολλοί στους οποίους είχε συστηθεί σωστά.Χωρίς υποκοριστικά. Δεν ήταν η αγαπούλα μα η αγάπη. Δεν ήταν ο σικέ οργασμός με τα ηχηρά ουρλιαχτά μα το σβήσιμο της ανάσας. Σαν έρωτας θάνατος. Ξέρεις... Από αυτούς που σε διώχνουν από τον Παράδεισο. Ξέρεις... Let’s fall in love…Ας πέσουμε! Άσε μωρέ σου λέω ... Δεν είναι νεραιδούλα μα μάγισσα από αυτές που θα έκαιγαν . Ωφου.. Αστην στον κόσμο της τον ανάξια ιδανικό για μοναχικές γυναίκες ! Αστην στον χρόνο της τον αξόδευτο σε νόθες μπάσταρδες αγκαλιές. Είχε αφήσει κάπου και κάποτε χώρο και χρόνο να εισβάλλουν στη ζωή της κάποιοι λιγότερο αιρετικοί από σένα. Χρόνο λεηλατημένο.. Χρόνο που κανείς δεν μέτρησε αντίστροφα. Χρόνο που έπεσε πάνω του με μετωπική και ήρθαν και οι πρώτες ρυτίδες σαν ρωγμή στην πορσελάνη της ψυχής της. Δεν την ενδιαφέρει πια να είναι συμπαθής και αγαπητή στους πολλούς, δεν την νοιάζει η επιβεβαίωση κανενός. Και σε κάθε ηλίθια γαμωταμπελίτσα που της φοράς , θα πηγαίνει με πείσμα να την επιβεβαιώνει έτσι.. για την αλητεία. Για να έχεις κάτι να ασχολείσαι όταν τα πίνεις με φίλους να γεμίζετε τα κενά σας καρφώνοντας.... ταμπέλες. Τι κρίμα που δεν θα την δεις πότε αυτή την ...δυναμική κατά πως λες τύπισσα , ολόγυμνη να παραδίδεται σε σένα. Να ανήκει την μέρα στις πολλές υποχρεώσεις της και το βράδυ στην ΜΙΑ πεθυμιά της. Απόλυτα. Ολοκληρωτικά. Να σε αφήνει να λες το όνομα της μόνο εσύ που θα βαφτίζει αγάπη της δίχως να διεκδικεί το....επίθετο σου. Για άντρα τέτοιο, θα έδινε τα πάντα της. Το....ολόκληρο της κομμάτι που όχι δεν έκλεψε μήτε δανείστηκε από τα πλευρά του προγόνου σου του Αδάμ. Έχει δικά της πλευρά που την πονάνε γιατί κανείς δεν θα χαϊδέψει και απόψε που μόνη της θα αγκαλιάσει τον εαυτό της και θα του πει «καληνύχτα» Οκ οκ οκ....το μάθαμε . supergirls don't cry Άλλωστε πάντα στο τέλος της μέρας της όσους χώρεσε η δεξαμενή της καρδιάς της τόσους χώρεσε και το δάκρυ της. Μόνο!"