Δύο προς τρεις Ιανουαρίου 1911. «Η νυξ εκείνη είχε πέσει εις τον λαχνόν, Ήτο πεπρωμένη νυξ». «Δύο, τρεις, πέντε, δέκα σταλαγμοί.» Έφυγε αθόρυβα όπως έζησε. «Μεταξύ Θείας και ανθρωπίνης δικαιοσύνης». «Ξένος του κόσμου και της σαρκός». Ψάλλοντας το Ιδιόμελον των Θεοφανείων «την χείρα σου την αψαμένην…» «Νάϊ, νάϊ γλυκύ». «Αι ντον’τ κέαρ, εμορμούρισεν» Σαν τον «Αμερικάνο». «Το αυτό χώμα θα σκεπάσει τους σοφούς και τους αμαθείς. Η αυτή φωτιά θα καύση τους πλούσιους και τους φτωχούς, τους ισχυρούς και τους αδυνάτους» «Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ» (Ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει)… «Nous excitons la curiosite du public» (Μην προκαλούμε το δημόσιο αίσθημα). Πέθανε όπου γεννήθηκε: στο νησί του! Σαν το «φτωχό άγιο» «Κι ύστερα πώς να μη μοσχοβολά το χώμα»; *από το βιβλίο «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης- η βιογραφία» του Γιώργου Σανιδά