Ευχές πολλές δίνεις, πολλές παίρνεις, κάποιες τις εννοείς, κάποιες όχι, κάποιες σου τις δίνουν απλόχερα, κάποιες με μισό μάτι και κάποιες φορές δεν υπάρχει ανταπόκριση σε αυτή που δίνεις εσύ... Ο κόσμος στενεύει και αλλάζει όπως αλλάζουμε και εμείς, γιατί εγώ πιστεύω στην αλλαγή του ανθρώπου προς το καλό ή το κακό, το χαρούμενο ή το μίζερο, με την βοήθεια ή όχι κάποιου ανθρώπου... Tελικά όμως τι είδος άνθρωποι θέλουμε να είμαστε, αυτού που αγαπάει, ζηλεύει, ή αυτού που πονάει μαζί με τον άλλον και μπαίνει στα δικά του "παπούτσια"... Έχουμε μάθει να κρίνουμε και πολλές φορές να κατακρίνουμε συμπεριφορές χωρίς να γνωρίζουμε τα αίτια αυτών των συμπεριφορών του απέναντί μας ή του διπλανού μας, χωρίς όμως παρόλα αυτά να προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση του... Από που προήλθαν όλα αυτά, τι είναι αυτό που τον/την τυραννάει, τι έχει περάσει, τι καημούς ή τι πίκρες έχει "γευτεί..."; Δεν το κάνουμε συχνά γιατί μας αρέσει να είμαστε δίπλα σε επιτυχημένους, φωτισμένους ανθρώπους και κάποιοι μας αρέσει να είμαστε και δίπλα σε αυτούς που πέραν από το μόνιμο χαμόγελο θα συζητήσουμε τα καθημερινά μας προβλήματα, χωρίς ακόμα και στην τελευταία περίπτωση να γνωρίζουμε αν αυτό το χαμόγελο είναι αυθόρμητο ή πηγάζει από την ανάγκη του συγκεκριμένου ανθρώπου να θέλει απλά να σε κάνει χαρούμενο, ευτυχισμένο, να σε κάνει και πάλι παιδί. Οι ευχές με τα χρόνια αλλάζουν... αλλάζουν προτεραιότητα....  λέγαμε καλή χρονιά με ευτυχία, κάποια χρόνια με ειρήνη ή γαλήνη και τώρα τελευταία με Υγεία... Αχ αυτή η Υγεία... τρομάζεις να ανοίξεις εφημερίδα, ραδιόφωνο το ίντερνετ μην και αντικρίσεις ξαφνικά κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο να έχει φύγει από την ζωή... Αυτοί που το 2019 ένιωσαν την απώλεια και κυρίως την ξαφνική καταλαβαίνουν όπως καταλαβαίνουν όλοι όσοι την έχουν νιώσει... Πολλές φορές η απώλεια μας αποσυντονίζει και μας κάνει να "παιδιαρίζουμε" θεωρώντας πως αύριο ίσως και για εμάς τους ίδιους να είναι διαφορετική, μας κάνει καλύτερους, πιο λογικούς και καμιά φορά εκτός πραγματικότητας. Όπως και να έχει, αυτή την χρονιά θέλω όχι μόνο να ευχηθούμε αλλά και να καταφέρουμε να μπορέσουμε να περπατήσουμε με των αγαπημένων μας, των φίλων μας, ή των κοντινών μας ανθρώπων τα "παπούτσια", εύχομαι να καταφέρουμε να γελάσουμε και να πονέσουμε μαζί του αληθινά και πάνω από όλα ανθρώπινα. Γιατί τίποτα δεν θα μείνει σε αυτό τον κόσμο πέραν της κακίας και της κουβέντας που άθελα ή ηθελημένα σε μια κακή στιγμή είπαμε... Ας ζητήσουμε συγγνώμη ακόμα και ας μην φταίμε, ας βγάλουμε την εγωιστική μας μάσκα ακόμα και εάν είναι πιο ισχυρή από την πραγματική, αλλά ας κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, το βήμα της Αγάπης και της ενσυναίσθησης Καλή μας χρονιάς !!!