Τι κάνει άραγε τόσο ξεχωριστό το Πάσχα στη Σκιάθο, ίσως και μοναδικό; Μήπως ο καλαμένιος σταυρός που περιστοιχίζεται από δενδρολίβανο και λουλούδια της άνοιξης, με τον οποίο τα παιδιά την Μ. Πέμπτη περιφέρονται 'ανά τας ρύμας και τας οδούς' άδοντας τα συγκλονιστικά κάλαντα με το "Σήμερα μαύρος ουρανός..."; Μήπως η ονειρική περιφορά του Επιταφίου στο μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, γύρω απ' το βουνό, με τα κεριά να τα θωπεύει η αύρα της θάλασσας, η οποία απλώνεται κάτω και την στολίζουν τα φωτάκια των καραβιών και της Σκοπέλου; Μήπως το χτύπημα της καμπάνας για την Ακολουθία της Μ. Παρασκευής στην πόλη, που γίνεται στις μία μετά τα μεσάνυχτα και έπειτα, η ακολουθούμενη μαγική περιφορά στο ξημέρωμα σχεδόν, των δύο ενοριακών κουβουκλίων σ' όλο το χωριό, με τις παύσεις για τις δεήσεις υπέρ των αγρυπνούντων αγίων στα αντικρινά εξωκλήσια; Μήπως το ανεπανάληπτο Άρατε Πύλας' κατά την επιστροφή των επιτάφιων στους ναούς, όπου μπροστά στις κλειστές πόρτες, αναπαριστάνεται μέσα σε απόλυτη, ανατριχιαστική σιωπή, η κατάβαση του Σωτήρα στον Άδη; Μήπως τα βάγια που πέφτουν απ' τα καμπαναριά στην Ανάσταση ή μήπως τα άλογα που τρέχουν 'ολόγυρα στη λίμνη' στη κοντινή γιορτή του Αγίου Γεωργίου; Σίγουρα όλα αυτά μα και κάτι σπουδαιότερο: Υπάρχει εδώ διάχυτο το πνεύμα των δύο Αλεξάνδρων που κάνει την ατμόσφαιρα κατανυκτική, ακόμα και την άνοιξη διαφορετική: να πέμπει "τα εκλεκτότερα αρώματά της εις τον Παθόντα και Ταφέντα, ως να συνεψάλλει και αυτή 'ω γλυκύ μου έαρ. γλυκύτατόν μου τέκνον'"