Με αφορμή τα σχόλια όσο αφορά στη διαφήμιση του ομίλου Jumbo μπήκα στον πειρασμό να κάνω αυτή την ανάρτηση. Παρεμπιπτόντως δεν επικροτώ τη διαφήμιση ούτε την κατακρίνω. Να αναφέρω δε, ότι είχα αδελφό ναυτικό, ο οποίος δυστυχώς δεν υπάρχει στη ζωή, μετά από ατύχημα στη στεριά. Τρέφω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό στο ναυτικό επάγγελμα. Ιδιαίτερη αδυναμία θα έλεγα, μάλιστα είχα πρόθεση να το ακολουθήσω αλλά συγκυρίες διάφορες δεν το επέτρεψαν. Έχω μεγάλη αδυναμία στα καράβια και στη θάλασσα γι αυτό άλλωστε βρίσκομαι σε αυτή την ομάδα. Έχω φίλους ναυτικούς με τους οποίους συζητάμε θέματα σχετικά με τη ζωή των ναυτικών και το επάγγελμα. Κατανοώ απόλυτα την έλλειψη των αγαπημένων προσώπων και στο ναυτικό που ταξιδεύει και στην οικογένεια που μένει πίσω. Ξέρω την επικινδυνότητα του επαγγέλματος όπως ξέρω ότι κάποιοι από αυτούς δυστυχώς δεν γυρνάνε ποτέ. Όμως άποψη μου είναι ότι με όλη αυτή τη σημασία και τη διάσταση που έχετε δώσει στη διαφήμιση, επιδεινώνεται η ψυχολογία των ναυτικών που διαβάζουν οτιδήποτε σχετικά με αυτό. Η ναυτοσύνη θέλει κότσια και ο ναυτικός τα έχει, είναι δυνατός άνθρωπος ιδάλλως δεν θα ακολουθούσε το επάγγελμα αυτό. Δεν κάνει καταναγκαστικό έργο. Κάνει επάγγελμα το οποίο θέλησε να ακολουθήσει. Ξέρω! Είναι άνθρωπος! Έρχονται στιγμές αδυναμίας. Μπορεί και να δακρύσει στη σκέψη της οικογένειας αυτές τις μέρες. Όπως θα δακρύσει και ο μοναχός ο άνθρωπος που βρίσκεται εγκαταλειμμένος σε ένα ίδρυμα, όπως ένα παιδί που δεν έχει κανένα στον κόσμο όπως...όπως...όπως. Δεν αξίζει να μειώνεται η δύναμη η προσωπικότητα και η αίγλη αυτών των υπέροχων ανθρώπων! Υπομονή για όλους μέρες είναι θα περάσουν. Δεν είναι άλλωστε απαραίτητο να νιώθουμε την έλλειψη των δικών μας ανθρώπων μέρες γιορτινές. Ο δικός σου ο αγαπημένος άνθρωπος σου λείπει κάθε μέρα κάθε στιγμή. Με όλο μου το σεβασμό και την αγάπη εύχομαι σε όλους τους ναυτικούς καλές γιορτές, υγεία και με το καλό η επιστροφή στην πατρίδα.