Αναρωτιέμαι αν στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα υπήρξε άνθρωπος να έχει ενώσει όλους τους Έλληνες και τους πολίτες αυτής χώρας για ένα κοινό σκοπό… Αλλοίμονο θα μου πείτε αν δεν μπορούσε να το κάνει ένα παιδί, ένα μικρός άγγελος που το μόνο που ζήτησε ήταν μια δεύτερη ευκαιρία, ποιος θα μπορούσε. Όταν το ίδιο το κράτος, του γύρισε την πλάτη αποδεικνύοντας πως παραμένει σκληρό και ανάλγητο ακόμα και στους πιο μικρούς πολίτες της αυτούς που από την στιγμή που ανασαίνουν στο δικό μας κόσμο χρωστάνε… Δεν ξέρω πως θα ένιωθε ο κάθε μικρός Παναγιωτάκης όταν πλέον στα 18 του - που θα έρθει η ώρα να βρεθεί μπροστά στην κάλπη – όταν θα κρατήσει το όπλο ως στρατιώτης στην υποχρεωτική του θητεία το μυαλό του επιστρέφει σε αυτούς που πλέον υπηρετεί, ενώ αυτοί στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, σήκωσαν τα χέρια ψηλά, ή το χειρότερο πάτησαν την σκανδάλη κόβοντας κάθε ελπίδα ζωής. Οι Έλληνες όμως τελικά είναι ο λαός που όσο και αν τον πονέσεις πράττουν με την καρδιά και μιλούν με πράξεις. Ένας ολόκληρος λαός, κυρίως μέσα από τα social Media που τόσο έχουμε πετροβολήσει έγινε μια γροθιά, άφησαν πίσω εγωισμούς, ίσως προκαταλήψεις σε ότι αφορά εράνους και δεν σκέφτηκαν στιγμή να μην βοηθήσουν ακόμα και αν γνωρίζουν πως αυτή η επέμβαση ίσως δεν επιτύχει. Και τι πετυχαίνει στην Ελλάδα τελικά αν δεν προσπαθήσεις, πόσες φορές έχει ματώσει ο Έλληνας και το αποτέλεσμα παρέμενε απογοητευτικό. Εδώ όχι μόνο απογοητευτικό δεν είναι, αλλά είναι παρήγορο και μοναδικό, εκεί που το κράτος, ακόμα και η Εκκλησία, έκαναν πίσω, οι πολίτες πήγαν μπροστά, τόσοι πολλοί μαζεύτηκαν που σε χρόνο ρεκόρ τα 2.500.000€  ήταν αρκετά για να «απογειωθεί» ο Παναγιώτης και να φτάσει στην Βοστώνη. Να μας συγχωρέσεις Παναγιώτη που σε πικράναμε, ως κράτος και ως πολιτεία. Συγχρόνως σε ευχαριστούμε που ως πολίτες αυτής της χώρας μας έκανες να αισθανθούμε υπερήφανοι που πάνω από όλα μίλησες στις καρδιές μας γιατί αν τελικά  όλα γίνουν όπως έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος… «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα . . .»