Τα μικρά εικονοστάσια- προσκυνητάρια στις άκρες του οδικού δικτύου της ηπειρωτικής χώρας αποτελούν θλιβερές υπενθυμίσεις των τραγικών θανατηφόρων δυστυχημάτων που συμβαίνουν καθημερινά στην άσφαλτο. Η παρουσία τους δε μ’ αυτό τον χαρακτήρα είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Στη Σκιάθο όμως, όπως κι αλλού φαντάζομαι, η ύπαρξή τους σε διάφορα μέρη του νησιού, ακόμα και στην πολίχνη, έχει τελείως διαφορετική σημασία και τα λέμε ''καντηλάκια''. Κατασκευάστηκαν επιτόπου απ’ τους παλιούς -δεν είναι σαν τα σημερινά που πουλιούνται έτοιμα- για να ξορκίζουν τα στοιχειά. Ή για να σηματοδοτούν τα μονοπάτια, τις τοποθεσίες, ως και για φυλακτήρια των οδοιπόρων ή για να μας θυμίζουν κάποιο γεγονός όχι απαραίτητα δυσάρεστο, όπως το σημείο που βρέθηκε η εικόνα της Κουνίστρας! Έτσι πολλές φορές ακούμε γυναίκες να λένε ‘’πάμε ν’ ανάψουμε τα καντηλάκια’’, εννοώντας μια ευχάριστη εκδρομή στη φύση όπου το λιγοστό τους φως φέρνει γαλήνη στον διαβάτη. Συμπληρώνουν ουσιαστικά τις εκκλησίες, τα μοναστήρια και τα ξωκκλήσια στην εκδήλωση της θρησκευτικής πίστης, μόνο που η δημιουργία τους αποτελεί καθαρά ιδιωτική πρωτοβουλία των απλών ανθρώπων. Ένας σταυρός ή μια εικόνα στο κουβούκλιό τους, με την καντήλα αναμμένη μπροστά, είναι αρκετά για να προσφέρουν αγαλλίαση και παρηγοριά στους ανθρώπους, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα εικονοστάσια στο σπίτι. Θα λέγαμε τελικά πως είναι μνημεία λαϊκής ευσέβειας ενταγμένα αρμονικά στο φυσικό περιβάλλον και αξίζει να καταγραφούν στο νησί κι αν είναι δυνατόν, να μας διηγηθούν τη μικρή ιστορία τους…