Έφυγε από την ζωή ο καπετάν Νικολός όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν στο νησί. Η υγεία του το τελευταίο χρονικό διάστημα ήταν ιδιαίτερα επιβαρυμένη και όσο και να φρόντιζε η οικογένεια του να ξεπεράσει το πρόβλημα δυστυχώς ο καπετάνιος "έφυγε" για το δικό του μακρινό λιμάνι. Η κόρη του Ελένη χθες έκανε την δική της ανάρτηση που πραγματικά συγκινεί. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε χθες στις 4 από τον Ιερό Ναό της Παναγίας Λημνιάς "Πόσο πονάει γαμότο... Δεν βρίσκω τα λόγια... Οι σκέψεις μου χαμένες στις άπειρες στιγμές που ζήσαμε μαζί, που από μικρό παιδάκι με έβαζες στον "Χαράλαμπο" να κόβω εισιτήρια και να δένω τα σκοινιά, που είχες απαιτήσεις από μένα στη δουλειά γιατί με πίστευες, που με έβαζες να κάνω ότι αντρική δουλειά υπήρχε για να μαθαίνω και γιατί σε μένα έβλεπες το αγόρι που στην αρχή ήθελες αλλά μετά ούτε καν το σύγκρινες με μένα, που με έπαιρνες στον Αη Γιώργη να βάψουμε μαζι το καΐκι και μετά μου έλεγες να τρέχω στη λίμνη να πιάνω καβούρια και γαρίδες με την απόχη γιατί ήξερες ότι το λάτρευα, που με έπαιρνες συνέχεια για παρέα όταν έριχνες τα παραγάδια με την "Ελένη" και που έτσι αγάπησα την Πούντα και που το πρωί τα σήκωνες με την αγαπημένη μας Λενιώ, που στις εκδρομές που μας πήγαινες με το καΐκι πριν ξεκινήσει η κάθε σαιζόν με έβαζες στο μικρό σκιπάκι να μαζεύω τους αχινούς γιατί μόνο εγώ χωρούσα, που με έβαζες σε εκείνον τον βράχο στο Μαντράκι να μαζεύω μύδια που τόσο λάτρευα και μου μάθαινες πως να ξεχωρίζω τα θαλασσινά, που μας έδινες πέντε φορές την εβδομάδα ψάρι για φαγητό και που εξαιτίας σου τα μάτια μου βλέπουν τόσο καλά και μακριά όπως ξεχώριζαν και τα δικά σου, που μου χαϊδευες τόσο γλυκά το μαγουλάκι για να με ξυπνήσεις τα πρωινά για το σχολείο, που ήσουν πάντα δίπλα μου, που με στηρίζες σε κάθε μου βήμα και με καμαρώνες και κρυφά από εμένα με παίνευες παντού, που έκανες τα πάντα για να σπουδάσω, που δεν με εμπόδισες να κάνω άλλη δουλειά για να βρω μόνη μου το δρόμο μου, που στήναμε μαζί τα επιχειρηματικά μας σχέδια, που κάναμε άπειρες φιλικές κουβέντες γιατί ήσουν ο φίλος μου, που πίναμε κάθε πρωί μαζί το καφεδάκι μας στο λιμάνι και σχολιάζαμε τα δρώμενα, που κρυφά από όλους σου γνώρισα τον άντρα της ζωής μου και ήπιαμε καφεδάκι και μου έδωσες το ok, που παρά τα προβλήματα με συνόδευσες νυφούλα στην εκκλησία και έριξες ενα χορό για μενα, που έδινες μονο ευχές για τα παιδάκια μου, που μόνο καλό λόγο είχες να πεις για τον καθένα, που από όπου κι αν περνούσες όλοι σου λέγανε "γειά σου Νικολό λεβεντιά" "γειά σου καπετάνιε", που είχες μόνο γαλήνη και ηρεμία σαν άνθρωπος, που είχες απίστευτο επαγγελματισμό και πειθαρχία στη δουλειά σου, που έκανες τα πάντα για την οικογένεια μας, που είχες μόνο αγάπη για μας, που..που..που..ατελείωτα που... Θα σου χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη για αυτό που είμαι, για τις αρχές που μου δίδαξες και για την ηθική που μου γαλούχησες!!! Ξέρω ότι θα έχεις καλή παρέα στον παράδεισο γιατί εκεί ανήκεις!!! Βασανίστηκες πολύ στο τέλος και δεν σου άξιζε γιατί ήσουν, είσαι και θα είσαι άνθρωπος περήφανος!!! Σ'αγαπάω απίστευτα πολύ μπαμπάκα μου!!! Θα μου λείψεις όσο δεν φαντάζεσαι!!!