Ο Μωραιτίδης έγραψε ελάχιστα ποιήματα τα οποία όμως διαθέτουν ψυχή κι αλήθεια. Να μια χαρακτηριστική στροφή του: «Σαν τα πουλιά που φτέρωσαν πετούνε ένα -ένα τα όνειρα της νιότης μου τα μοσχαναθρεμμένα. Του κάκου απλώνω με στοργή την ορφανή αγκαλιά μου τώρα που τα μεγάλωσα πετούνε μακριά μου.» Έγραψε όμως πολλά και εξαιρετικά εκκλησιαστικά υμνογραφήματα η σύνθεση των οποίων όπως σημείωσε ο Ευαγ. Σκουβαράς, «δεν είναι αυτοσκοπός, μα καλλιτεχνική θεραπεία ενός εξωαισθητικού ιδανικού». Ως Σκιαθίτες ασφαλώς ξεχωρίζουμε τα εμπνευσμένα από την πολιούχο της Σκιάθου, Παναγία Κουνίστρα. Ιδού μερικοί στίχοι από τον παρακλητικό του κανόνα: «Χάρμα της Σκιάθου και θησαυρός, συ υπάρχεις όντως, πολιούχος Eικών σεπτή της Αειπαρθένου, Παιδός ελπίς και σκέπη, καταφυγή και τείχος, ω Εικονίστρια».