ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΟΝΝΗΣΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ  ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΥΛΙΤΣΕΒΙΤΣ

Αγαπώ το καλοκαίρι, αλλά με την κολύμβηση δεν το έχω. Πλατσουρίζω με τη χάρη ενός τσιουάουα στα ρηχά, αποφεύγω να βουτήξω από βράχια, και μόλις πάρω μια δροσιά, αράζω έξω με βιβλίο. Κι όμως η ζωή με πήγε πολλές παραλίες: στη Σαντορίνη, την Κρήτη, και φυσικά στην Χαλκιδική που ως Θεσσαλονικιά τιμάω σε κάθε ευκαιρία. Κι όμως μου έχει μείνει πιο πολύ απ' όλες τους μια μοναχική παραλία στην Αλόννησο. Οικογενειακές διακοπές, τρία παιδιά να σκοτώνονται στο πίσω κάθισμα, οι γονείς μας μπροστά οπλισμένοι με αντηλιακό και ιώβεια υπομονή. Μετά από δέκα λεπτά οδήγησης από το Πατητήρι, την πρωτεύουσα του νησιού, φτάσαμε στα Γυάλια. Ο πατέρας μου ξεφόρτωσε ένα κανό που είχαμε νοικιάσει και πλησιάσαμε τα νερά. Ήμασταν μόνοι μας, η θάλασσα λάδι κι ο ουρανός απέραντος. Τα αδέρφια μου κι εγώ, πρώτη φορα από τότε που φύγαμε για  διακοπές, βγάλαμε το σκασμό και παρατηρήσαμε το θέαμα. Τζιτζίκια. Κυματάκι. Ο παλιός ανεμόμυλος στη μία πλευρά της παραλίας και οι πολύχρωμοι θάμνοι συμπλήρωναν ένα ζωντανό πίνακα. Εξερευνήσαμε το τοπίο, βουτήξαμε, κι όσο πατώναμε ακόμα, προσέξαμε πέρα μακριά μια φώκια να χαίρεται το νερό. Μαγεία. Η παραλία είχε ψιλό βότσαλο και βάθαινε ομαλά. Πήρα το κανό με τον αδερφό μου και κωπηλατήσαμε γύρω-γύρω ("να σας βλέπω" φώναζε ο μπαμπάς), μέχρι που ο ήλιος χαμήλωσε. Ούτε ένας τσακωμός. Θαύμα. Φυσικά έπαιξε ρόλο το ότι δεν έκανε αέρα τις προηγούμενες μέρες, καθώς η θαλασσα εκεί είναι εκτεθειμένη στο βόρειο άνεμο, κι έτσι τα νερά ήταν στα καλύτερα τους. Αν πάτε, ελπίζω να πετύχετε τις ίδιες συνθήκες. Επίσης, οι γονείς είχαν προνοήσει να έχουμε μαζί νερό, φρούτα, σταυρόλεξα κι ένα ταλαίπωρο φορητό tetris που ψήθηκε στον ήλιο. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος που περάσαμε τόσο υπέροχα, ανυπομονώ να βρεθώ ξανά στα Γυάλια. Έστω για τα ρηχά. Η Νατάσα Παυλίτσεβιτς έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες με διηγήματα διακεκριμένα σε διαγωνισμούς και το 2020 θα κυκλοφορήσει το πρώτο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Bell.

Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟΥ ΛΕΦΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΟΝΝΗΣΟ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΝΝΙΣΗ

Ξεκινάω με μία πρόβλεψη: η παραλία που θα διαλέξω θα είναι η πιο 'ταπεινή' και λιγότερο in της λίστας, γιατί μάλλον είμαι ο χειρότερος beach connoisseur της Νοτίου Ευρώπης, καθώς τα δυο μοναδικά μου κριτήρια για να μου αρέσει μία παραλία είναι να βρίσκεται δυο μέτρα από το μέρος που μένω και να είναι στοιχειωδώς καθαρή. Δεν είμαι από αυτούς που θα πάρουν το αμάξι και θα κάνουν 60 χιλιόμετρα για να κολυμπήσουν σε μια παραλία με γαλαζοπρασινομπορντοροδοκόκκινα νερά, με τις φώκιες στον ρόλο της Μπρουκ Σιλντς στη Γαλάζια Λίμνη, ούτε θα ακολουθήσω τη συμβουλή του μπαρμπα-Μητρούση που έχει το ψιλικατζίδικο στην πλατεία και θα μου πει για μία παρθένα παραλία, 90 λεπτά με τα πόδια μέσα από χαράδρες και φαράγγια. Ναι, είμαι μίζερος κι ευτυχώς δεν κάνετε διακοπές μαζί μου, οπότε deal with it. Έχοντας λοιπόν στο παλμαρέ μου πασίγνωστες πεντάστερες παραλίες όπως το Σουτραλί Βόλου, την Πέρδικα στην Αίγινα (παρέα με το γειτονικό νησί Μονή), τα Αστέρια της Χαλκίδας και την παραλία του Μεγαλοχωρίου στο Αγκίστρι, την πρώτη θέση εύκολα καταλαμβάνει η παραλία του Λεφτού Γιαλού στην Αλόννησο. Τη μόνη παραλία που τη συγκρίνω με την απόλαυση του να τρως τιραμισού. Υπέροχα νερά: τσεκ. Υπέροχη τοποθεσία: τσεκ. Εύκολη πρόσβαση σε φαγητό: τσεκ. Η ομορφιά της κάνει τις φωνές των μικρών παιδιών να μοιάζουν με συναυλία των Slayer· μπορεί να φύγεις κουφός αν πας σε τίγκα τουριστική περίοδο, αλλά η εμπειρία σε αποζημιώνει. Το βιβλίο 'Η γυναίκα του Ίσνταλ' του Βαγγέλη Γιαννίση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. πηγη: oneman.gr